|
34. Interea Authari rex
legationem verbis pacificis ad Gunthramnum regem Francorum, patruum scilicet
Childeberti regis, direxit. A quo legati idem iocunde suscepti, sed ad
Childebertum, qui ei nepus ex fratre erat, directi sunt, ut per eius nutum pax
cum gente Langobardorum firmaretur. Erat autem Gunthramnus
iste, de quo diximus, rex pacificus et omni bonitate conspicuus. Cuius unum
factum satis admirabile libet nos huic nostrae historiae breviter inserere,
praesertim cum hoc Francorum historia noverimus minime contineri. Is, cum
venatum quodam tempore in silvam isset, et, ut adsolet fieri, hac illacque
discurrentibus sociis, ipse cum uno fidelissimo tamen suo remansisset,
gravissimo somno depressus, caput in genibus eiusdem fidelis sui reclinans,
obdormivit. De cuius ore parvum animal in modum reptilis egressum, tenuem
rivulum, qui propter discurrebat, ut transire possit, satagere coepit. Tunc
isdem in cuius gremio quiescebat spatam suam vagina exemptam super eundem
rivulum posuit; super quam illud reptile, de quo diximus, ad partem aliam
transmeavit. Quod cum non longe exinde in quoddam foramen montis ingressum
fuisset, et post aliquantum spatii regressum super eandem spatam praefatum
rivulum transmeasset, rursum in os Gunthramni, de quo exierat, introivit.
Gunthramnus post haec de somno expergefactus, mirificam se visionem vidisse
narravit. Retulit enim, paruisse sibi in somnis quod fluvium quendam per pontem
ferreum transisset et sub montem quendam introisset, ubi multum auri pondus
aspexisset. Is
vero in cuius gremio caput tenuerat cum dormisset, quid de eo viderat ei per
ordinem retulit. Quid plura? Effossus est locus ille, et inestimabiles
thesauri, qui ibidem antiquitus positi fuerant, sunt reperti. De quo auro ipse
rex postmodum cyborium solidum mirae magnitudinis et magni ponderis fecit,
multisque illud preciosissimis gemmis decoratum ad sepulchrum Domini
Hierosolimam transmittere voluit. Sed cum minime potuisset, idem supra corpus
beati Marcelli martyris, quod in civitate Caballonno sepultum est, ubi sedes
regni illius erat, poni fecit; et est ibi usque in praesentem diem. Nec est
usquam ullum opus ex auro effectum, quod ei valeat conparari. Sed nos, his
breviter quae relatu digna erant contactis, ad historiam revertamur.
35. Interim
dum legati Authari regis in Francia morarentur, rex Authari apud Ticinum nonas
septembris, veneno, ut tradunt, accepto, moritur postquam sex regnaverat annos.
Statimque a Langobardis legatio ad Childebertum regem Francorum missa est, quae
Authari regis mortem eidem nuntiaret et pacem ab eo expeteret. Quod ille
audiens, legatos quidem suscepit, pacem vero in posterum se daturum promisit.
Qui tamen praefatos legatos post aliquot dies, promissa pace, absolvit. Regina
vero Theudelinda quia satis placebat Langobardis, permiserunt eam in regia
consistere dignitate, suadentes ei, ut sibi quem ipsa voluisset ex omnibus
Langobardis virum eligeret, talem scilicet qui regnum regere utiliter possit. Illa
vero consilium cum prudentibus habens, Agilulfum ducem Taurinatium et sibi
virum et Langobardorum genti regem elegit. Erat enim isdem vir strenuus et
bellicosus et tam forma quam animo ad regni gubernacula coaptatus. Cui statim regina ad se
venire mandavit, ipsaque ei obviam ad Laumellum oppidum properavit. Qui cum ad
eam venisset, ipsa sibi post aliqua verba vinum propinari fecit. Quae cum prior
bibisset, residuum Agilulfo ad bibendum tribuit. Is cum reginae, accepto
poculo, manum honorabiliter osculatus esset, regina cum rubore subridens, non
deberi sibi manum osculari, ait, quem osculum ad os, iungere oporteret. Moxque
eum ad suum basium erigens, ei de suis nuptiis deque regni dignitate aperuit.
Quid plura? Celebrantur cum magna laetitia nuptiae; suscepit Agilulf, qui
fuerat cognatus regis Authari, incoante iam mense novembrio, regiam dignitatem.
Sed tamen, congregatis in unum Langobardis, postea mense maio ab omnibus in
regnum apud Mediolanum levatus est.
|