|
Cum de vineis conserendis librum a me scriptum, Publi Silvine,
compluribus agricolationis studiosis relegisses, quosdam repertos esse ais, qui
cetera quidem nostra praecepta laudassent, unum tamen atque alterum
reprehendissent: quippe seminibus vineaticis nimium me profundos censuisse
fieri scribes adiecto dodrante super altitudinem bipedaneam, quam Celsus et
Atticus prodiderant; singulasque viviradices singulis adminiculis parum
prudenter contribuisse, cum permiserint iidem illi auctores minore sumptu geminis
materiis unius seminis diductis duo continua per ordinem vestire pedamenta;
quae utraque reprehensio avaram magis habet aestimationem, quam veram. Etenim (ut quod prius proposui, prius
refellam) si contenti bipedanea scrobe futuri sumus, quid ita censemus altius
pastinare tam humili mensura vitem posituri? Dicet aliquis, ut sit inferior
tenera subiacens terra, quae non arceat, nec duritie sua repellat novas
irrepentes radiculas. Istud quidem contingere potest etiam , si ager bipalio
moveatur, et deprimatur scrobis in regesto, quod est fermentatum, plus dupondio
semisse. Nam semper in plano refusius egesta humus tumidior est, quam gradus
soli crudi. Nec sane positio seminum praealtum sibi cubile substerni desiderat;
verum abunde est semipedaneam consitis resolutam vitibus terram subicere, quae
velut hospitali atque etiam materno sinu recipiat incrementa virentium.
Exemplum eius rei capiamus in arbusto, ubi cum scrobes defodimus, admodum
exiguum pulveris viviradici subicimus. Verior igitur causa est depressius
paastinandi, quoniam iugata vineta melius consurgunt altioribus demissa
scrobibus. Nam bipedanei vix etiam provincialibus agricolis approbari possunt,
apud quos humili statu vitis plerumque iuxta terram coercetur, cum quae iugo
destinantur, altiore fundamento stabilienda sit, si modo, quando scandit
excelsius, plus alimenti terraeque desiderat. Et ideo in maritandis arboribus
nemo minorem tripedanea scrobem vitibus comparat. Ceterum illa parum prosunt
agricolarum studio praecipua commoda humilis positionis, quod et celeriter
adolescant semina, quae non fatigentur multo soli pressa pondere, fiantque
uberiora quae leviter suspensa sint. Nam utraque ista Iulii Attici ratio
convincitur exemplo arbustivae positionis, quae scilicet multo validiorem
fertilioremque stirpem reddit; quod non facerent, si laborarent altius demersa
semina. Quid, quod repastinata humus, dum est recens soluta laxataque, velut
fermento quodam intumescit? Cum deinde non longissimam cepit vetustatem,
condensata subsidit ac velut innatantes radices vitium summo solo destituit?
Hoc autem minus accidit nostrae sationi, in qua maiore mensura vitis
demittitur. Nam quod in profundo semina frigore laborare dicuntur, non quoque
non diffitemur. Sed non est dupondii et dodrantis latitudo, quae istud efficere
possit, cum praesertim, quod paulo ante rettulimus, depressior arbustivae vitis
satio tamen effugiat praedictum incommodum.
|