|
Eadem ratio est in transferendo
malleolo. Nam in secundo autumno, si caeli et loci qualitas patitur,
commodissime post Idus Octobris exemptus conseritur; sin autem aliqua terrae
vel aeris repugnat iniuria, tempestivitas eius in proximum ver differtur. Neque
diutius in vineis relinquendus est, ne soli vires absumat et ordinaria semina
infestet; quae quanto celerius liberata sunt consortio viviradicum, tanto
facilius convalescunt. At in seminario licet trimam atque etiam quadrimam vitem
resectam vel anguste putatam custodire, quoniam non consulitur vindemiae. Cum
mensem trigesimum excessit posita vinea, id est tertio autumno, vehementioribus
statuminibus statim impedanda est, idque non ut libet aut fortuito faciendum.
Nam sive prope truncum defigitur palus, pedali tamen spatio recedendum est, ne
aut premat radicem aut vulneret, et ut fossor tamen ab omni parte semina
circumfodiat; isque palus sic ponendus est, ut frigorum et Aquilonum excipiat
violentiam vitemque protegat; sive medio interordinio pangetur, vel defodiendus
est, vel prius paxillo perforato solo, altius adigendus, quo facilius et iugum
et fructum sustineat. Nam quanto propius truncum ridica statuitur, etiam
leviter defixa stabilior est: quoniam contingens vitem mutua vice sustinetur et
sustinet. Statuminibus deinde firmiora iuga sunt alliganda, eaque vel saligneis
perticis vel compluribus quasi fasciculis arundinum connectuntur, ut rigorem
habeant, nec pandentur onere fructuum. Nam binae iam materiae singulis
seminibus submittendae erunt: nisi si tamen gracilitas vitis alicuius
angustiorem putationem desiderabit, cuius unus palmes atque idem paucorum
oculorum erit relinquendus.
|