|
Sanguis
demissus in pedes claudicationem affert. Quod cum accidit, statim ungula
inspicitur. Tactus autem fervorem demonstrat; nec bos vitiatam partem
vehementius premi patitur. Sed si sanguis adhuc supra ungulas in cruribus est,
fricatione assidua discutitur; vel cum ea nihil profuit, scarificatione
demitur. At si iam in ungulis est, inter duos ungues cultello leviter aperies.
Postea linamenta sale atque aceto imbuta applicantur, ac solea spartea pes
induitur, maximeque datur opera, ne bos in aquam pedem mittat, et ut sicce
stabuletur. Hic idem sanguis nisi emissus fuerit, famicem creabit, qui si
suppuraverit, tarde percurabitur; ac primum ferro circumcisus et expurgatus,
deinde pannis aceto et sale et oleo madentibus inculcatis, mox axungia vetere
et sevo hircino pari pondere decoctis, ad sanitatem perducitur. Si sanguis in
inferiore parte ungulae est, extrema pars ipsius unguis ad vivum resecatur, et
ita emittitur, ac linamentis pes involutus spartea munitur. Mediam ungulam ab inferiore parte non
expedit aperire, nisi eo loco iam suppuratio facta est. Si dolore nervorum
claudicat, oleo et sale genua poplitesque et crura confricanda sunt, donec
sanetur. Si genua intumuerint, calido aceto fovenda sunt, et lini semen aut
milium detritum conspersumque aqua mulsa imponendum; spongia quoque ferventi
aqua imbuta et expressa litaque melle recte genibus applicatur, ac fasciis
circumdatur. Quod si tumori subest aliquis humor, fermentum vel farina ordeacea
ex passo aut aqua mulsa decocta imponitur; et cum maturuerit suppuratio,
rescinditur ferro, eaque emissa, ut supra docuimus, linamentis curatur. Possunt
etiam, ut Cornelius Celsus praecipit, lilii radix aut scilla cum sale, vel
sanguinalis herba, quam polygonon Graeci appellant, vel marrubium ferro reclusa
sanare. Fere autem omnis dolor corporis, si sine vulnere est, recens melius
fomentis discutitur; vetus uritur, et supra ustum butyrum vel caprina
instillatur adeps.
|