|
Venio nunc ad alvorum curam, de quibus neque diligentius quicquam
praecipi potest quam ab Hygino iam dictum est, nec ornatius quam Vergilio, nec
elegantius quam Celso. Hyginus veterum auctorum placita secretis dispersa
monimentis industrie colligit, Vergilius poeticis floribus inluminavit, Celsus
utriusque memorati adhibuit modum. Quare ne adtemptanda quidem nobis fuit haec
disputationis materia, nisi quod consummatio susceptae professionis hanc quoque
sui partem desiderabat, ne universitas inchoati operis nostri, velut membro
aliquo reciso, mutila atque imperfecta conspiceretur. Atque ea quae Hyginus fabulose tradita de
originibus apium non intermisit, poeticae magis licentiae quam nostrae fidei
concesserim. Nec sane rustico dignum est sciscitari fueritne mulier pulcherrima
specie Melissa, quam Iuppiter in apem convertit, an ut Euhemerus poeta dicit
crabronibus et sole genitas apes, quas nymphae Phryxonides educaverint, mox
Dictaeo specu Iovis extitisse nutrices, easque pabula munere dei sortitas,
quibus ipsae parvom educaverunt alumnum. Ista enim quamvis non dedeceant
poetam, summatim tamen et uno tantummodo versiculo leviter attigit Vergilius
cum sic ait:
Dictaeo caeli regem pavere sub antro.
Sed ne illud quidem pertinet ad agricolas, quando et in qua regione
primum natae sunt, utrum in Thessalia sub Aristaeo, an in insula Cea, ut
scribit Euhemerus, an Erechthei temporibus in monte Hymetto, ut Euphronius, an
Cretae Saturni temporibus, ut Nicander; non magis quam utrum examina, tamquam
cetera videmus animalia, concubitu subolem procreent, an heredem generis sui
floribus eligant, quod adfirmat noster Maro; et utrum evomant liquorem mellis,
an alia parte reddant. Haec enim et his similia magis scrutantium rerum naturae
latebras quam rusticorum est inquirere. Studiosis
quoque litterarum gratiora sunt ista in otio legentibus, quam negotiosis
agricolis, quoniam neque in opere neque in re familiari quicquam iuvant. Quare
revertamur ad ea quae alveorum cultoribus magis apta sunt.
|