|
Antiqui
plerumque scirpiculas et vennuculas et maiores Amineas et Gallicas, quaeque
maiores et duri et rari acini erant, vasis condebant; nunc autem circa urbem
maxime ad hunc usum Numisianae probantur. Hae sereno caelo, cum iam sol rorem
sustulit, IIII vel V hora, si modo luna decrescit et sub terris est, modice
maturae rectissime leguntur; statim pediculi earum picantur, deinde in cratibus
ita ponuntur, ne altera alteram collidat. Tum demum sub tectum referuntur et
mucida vel vitiosa grana forpicibus amputantur et, cum paululum sub umbra
refrixerint, ternae aut etiam quaternae, pro capacitate vasorum, in ollas
demittuntur et opercula diligenter pice opturantur, ne umorem transmittant; tum
vinaceorum pes bene prelo expressus proruitur et modice separatis scopionibus
resoluta intrita folliculorum in dolio substernitur et deorsum versus
spectantes ollae componuntur, ita distantes, ut intercalcari possint vinacea.
Quae cum diligenter conspissata primum tabulatum fecerunt, aliae ollae eodem
modo componuntur expleturque secundum tabulatum; deinde similiter doliis
exstruuntur ollae et spisse incalcantur. Mox
usque ad summum labrum vinacea condensantur et statim operculo superposito
cinere in modum gypsi temperato dolium linitur. Monendus autem erit,
qui vasa empturus est, ne bibulas aut male coctas ollas emat: nam utraque res,
transmisso umore, vitiat uvam. Quin etiam oportebit, cum ad usum promuntur
ollae, tota singula tabulata detrahi: nam conspissata vinacea, si semel mota
sunt, celeriter acescunt et uvas corrumpunt.
|