|
1. Hoc saepenumero in undarum
motu, quas aquilones venti quique ex eadem caeli regione aer fluit, faciunt ...
in mari austri atque africi.
2. Nam fluctus, qui flante
aquilone maximi et creberrimi excitantur, simul ac ventus posuit, sternuntur et
conflaccescunt et mox fluctus esse desinunt.
3. At non idem fit flante austro
vel africo; quibus iam nihil spirantibus undae tamen factae diutius tument, et
a vento quidem iamdudum tranquilla sunt, sed mare est etiam atque etiam
undabundum.
4. Eius rei causa esse haec
coniectatur, quod venti a septentrionibus ex altiore caeli parte in mare
incidentes deorsum in aquarum profunda quasi praecipites deferuntur undasque faciunt
non prorsus inpulsas, sed imitus commotas, quae tantisper erutae volvuntur, dum
illius infusi desuper spiritus vis manet.
5. Austri vero et africi ad
meridianum orbis circulum et ad partem axis infimam depressi inferiores et
humiles per suprema aequoris euntes protrudunt magis fluctus quam eruunt, et
idcirco non desuper laesae, sed propulsae in adversum aquae etiam desistente
flatu retinent aliquantisper de pristino pulsu impetum.
6.
Id autem ipsum, quod dicimus, ex illis quoque Homericis versibus, si quis non
incuriose legat, adminiculari potest.
7.
Nam de austri flatibus ita scripsit:
entha notos mega kyma poti skaion rhion othei,
8.
contra autem de borea, quem "aquilonem" nos appellamus, alio dicit
modo:
kai borees aithregenetes mega kyma kylindon.
9.
Ab aquilonibus enim, qui alti supernique sunt, fluctus excitatos quasi per
prona volvi dicit, ab austris autem, his qui humiliores sunt, maiore vi quadam
propelli sursum atque subici.
10. Id
enim significat verbum otheiut alio in loco: laan ano otheske poti lopon.
11. Id
quoque a peritissimis rerum philosophis observatum est austris spirantibus mare
fieri glaucum et caeruleum, aquilonibus obscurius atriusque. Cuius rei causam,
cum Aristotelis libros problematorum praecerperemus, notavi.
|