|
1.
Sponsalia in ea parte Italiae, quae Latium appellatur, hoc more atque iure
solita fieri scripsit Servius Sulpicius in libro, quem scripsit de dotibus:
2.
"Qui uxorem" inquit "ducturus erat, ab eo, unde ducenda erat,
stipulabatur eam in matrimonium datum ... iri; qui ducturus erat, itidem
spondebat. Is contractus stipulationum sponsionumque dicebatur
"sponsalia". Tunc, quae promissa erat, "sponsa"
appellabatur, qui spoponderat ducturum, "sponsus". Sed si post eas
stipulationis uxor non dabatur aut non ducebatur, qui stipulabatur, ex sponsu
agebat. Iudices
cognoscebant. Iudex quamobrem data acceptave non esset uxor quaerebat. Si nihil
iustae causae videbatur, litem pecunia aestimabat, quantique interfuerat eam
uxorem accipi aut dari, eum, qui spoponderat, ei qui stipulatus erat,
condemnabat."
3. Hoc ius sponsaliorum
observatum dicit Servius ad id tempus, quo civitas universo Latio lege Iulia
data est.
4. Haec eadem Neratius scripsit
in libro quem de nuptiis composuit.
|