|
1. ... Musonium
philosophum solitum accepimus. "Cum philosophus" inquit
"hortatur, monet, suadet, obiurgat aliudve quid disciplinarum disserit,
tum, qui audiunt, si de summo et soluto pectore obvias vulgatasque laudes
effutiunt, si clamitant etiam, si gestiunt, si vocum eius festivitatibus, si
modulis verborum, si quibusdam quasi fritamentis orationis moventur,
exagitantur et gestiunt, tum scias et qui dicit et qui audiunt frustra esse neque
illi philosophum loqui, sed tibicinem canere.
2.
Animus" inquit "audientis philosophum, dum, quae dicuntur, utilia ac
salubria sunt et errorum atque vitiorum medicinas ferunt, laxamentum atque otium
prolixe profuseque laudandi non habet.
3.
Quisquis ille est, qui audit, nisi ille est plane deperditus, inter ipsam
philosophi orationem et perhorrescat necesse est et pudeat tacitus et paeniteat
et gaudeat et admiretur,
4.
varios adeo vultus disparilesque sensus gerat, proinde ut eum conscientiamque
eius adfecerit utrarumque animi partium aut sincerarum aut aegrarum philosophi
pertractatio."
5.
Praeterea dicebat magnam laudem non abesse ab admiratione, admirationem autem,
quae maxima est, non verba parere, sed silentium.
6.
"Idcirco" inquit "poetarum sapientissimus auditores illos Ulixi
labores suos inlustrissime narrantis, ubi loquendi finis factus, non exsultare
nec strepere nec vociferari facit, sed consiluisse universos dicit quasi
attonitos et obstupidos delenimentis aurium ad origines usque vocis
permanantibus:
hos phato; toi d'ara pantes aken egenonto siopei,
kelethmoi d'eschonto kata megara skioenta.
|