|
1.
Eximie hoc atque verissime Afranius poeta de gignenda conparandaque sapientia
opinatus est, quod eam filiam esse Usus et Memoriae dixit.
2.
Eo namque argumento demonstrat, qui sapiens rerum esse humanarum velit, non
libris solis neque disciplinis rhetoricis dialecticisque opus esse, sed
oportere cum versari quoque exercerique in rebus comminus noscendis
periclitandisque eaque omnia acta et eventa firmiter meminisse et proinde
sapere atque consulere ex his, quae pericula ipsa rerum docuerint, non quae
libri tantum aut magistri per quasdam inanitates verborum et imaginum tamquam
in mimo aut in somnio deblateraverint.
3.
Versus Afranii sunt in togata, cui Sellae nomen est:
Usus me genuit, mater peperit Memoria,
Sophiam vocant me Grai, vos Sapientiam.
4.
Item versus est in eandem ferme sententiam Pacuvii, quem Macedo philosophus,
vir bonus, familiaris meus, scribi debere censebat pro foribus omnium
templorum:
ego odi homines ignava opera et philosopha sententia.
5.
Nihil enim fieri posse indignius neque intolerantius dicebat, quam quod homines
ignavi ac desides operti barba et pallio mores et emolumenta philosophiae in
linguae verborumque artes converterent et vitia facundissime accusarent
intercutibus ipsi vitiis madentes.
|