|
1. Declamaverat Antonius Iulianus
rhetor praeterquam semper alias, tum vero nimium quantum delectabiliter et
feliciter. Sunt enim ferme scholasticae istae declamationes eiusdem hominis
eiusdemque facundiae, non eiusdem tamen cotidie felicitatis.
2. Nos ergo familiares eius
circumfusi undique eum prosequebamur domum, cum deinde subeuntes montem Cispium
conspicimus insulam quandam occupatam igni multis arduisque tabulatis editam et
propinqua iam omnia flagrare vasto incendio.
3. Tum quispiam ibi ex comitibus
Iuliani "magni" inquit "reditus urbanorum praediorum, sed
pericula sunt longe maxima. Si quid autem posset remedii fore, ut ne tam adsidue
domus Romae arderent, venum hercle dedissem res rusticas et urbicas
emissem".
4.
Atque illi Iulianus laeta, ut mos eius fuit, inter fabulandum venustate "si
annalem" inquit "undevicensimum Q. Claudii legisses, optumi et
sincerissimi scriptoris, docuisset te profecto Archelaus, regis Mithridati
praefectus, qua medela quaque sollertia ignem defenderes, ut ne ulla tua
aedificatio e ligno correpta atque insinuata flammis arderet".
5.
Percontatus ego sum, quid esset illud mirum Quadrigarii.
6.
Repetit: "In eo igitur libro scriptum inveni, cum obpugnaret L. Sulla in
terra Attica Piraeum et contra Archelaus regis Mithridati praefectus ex eo
oppido propugnaret, turrim ligneam defendendi gratia structam, cum ex omni
latere circumplexa igni foret, ardere non quisse, quod alumine ab Archelao
oblita fuisset".
7.
Verba Quadrigarii ex eo libro haec sunt: "Cum Sulla conatus esset tempore
magno, eduxit copias, ut Archelai turrim unam, quam ille interposuit, ligneam
incenderet. Venit, accessit, ligna subdidit, submovit Graecos, ignem admovit;
satis sunt diu conati, numquam quiverunt incendere; ita Archelaus omnem
materiam obleverat alumine. Quod Sulla atque milites mirabantur, et postquam
non succendit, reduxit copias".
|