|
1. In sermonibus forte, quos de
temporibus rerum ad usus hominum repertarum agitabamus, adulescens quispiam non
indoctus sparti quoque usum in terra Graecia diu incognitum fuisse dixit
multisque post Ilium captum tempestatibus ex terra Hispania advectum.
2. Riserunt hoc ad inludendum ex
iis, qui ibi aderant, unus atque alter, male homines litterati, quod genus
agoraious Graeci appellant, atque eum, qui id dixerat, librum legisse Homeri
aiebant, cui versus hic forte deesset:
kai de doura sesepe neon kai sparta lelyntai.
3. Tum ille prorsum inritatus:
"non" inquit "meo libro versus, sed vobis plane magister defuit,
si creditis in eo versu sparta id significare, quod nos "spartum"
dicimus."
4. Maiorem illi risum subiciunt,
neque id destiterunt, nisi liber ab eo prolatus esset M. Varronis vicesimus
quintus humanarum, in quo de isto Homeri verbo a Varrone ita scriptum est:
"Ego sparta apud Homerum non plus "spartum" significare puto
quam spartous, qui dicuntur in agro Thebano nati. In Graecia sparti copia modo
coepit esse ex Hispania. Neque ea ipsa facultate usi Liburni; set hi plerasque
naves loris suebant, Graeci magis cannabo et stuppa ceterisque sativis rebus, a
quibus sparta appellabant."
5.
Quod cum ita Varro dicat, dubito hercle, an posterior syllaba in eo verbo, quod
apud Homerum est, acuenda sit, nisi quia voces huiusmodi, cum ex communi
significatione in rei certae proprietatem concedunt, diversitate accentuum
separantur.
|