|
1.
Favorinum ego audivi dicere Epictetum philosophum dixisse plerosque istos, qui
philosophari viderentur, philosophos esse huiuscemodi aneu tou prattein, mechri
tou legein, id significat "factis procul, verbis tenus".
2. Iam
illud est vehementius, quod Arrianus solitum eum dictitare in libris, quos de
dissertationibus eius composuit, scriptum reliquit.
3.
"Nam cum" inquit "animadverterat hominem pudore amisso,
inportuna industria, corruptis moribus, audacem, confidentem, linguam ceteraque
omnia praeterquam animum procurantem, istiusmodi" inquit "hominem cum
viderat studia quoque et disciplinas philosophiae contrectare et physica adire
et meditari dialectica multaque id genus theoremata aucupari sciscitarique,
inclamabat deum atque hominum fidem ac plerumque inter clamandum his eum verbis
increpabat: Anthrope, pou balleis? skepsai, ei kekartai to angeion; an gar eis
ten oisin auta balleis, apoleto; en sapei, ouron e oxos genoito e ei ti touton
cheiron."
4. Nil
profecto his verbis gravius, nil verius, quibus declarabat maximus
philosophorum litteras atque doctrinas philosophiae, cum in hominem falsum
atque degenerem tamquam in vas spurcum atque pollutum influxissent, verti,
mutari, corrumpi et, quod ipse kynikoteron ait, urinam fieri aut si quid est
urina spurcius.
5.
Praeterea idem ille Epictetus, quod ex eodem Favorino audivimus, solitus dicere
est duo esse vitia multo omnium gravissima ac taeterrima intolerantiam et
incontinentiam, cum aut iniurias, quae sunt ferendae, non toleramus neque
ferimus, aut a quibus rebus voluptatibusque nos tenere debemus, non tenemus.
6.
"Itaque" inquit "si quis haec duo verba cordi habeat eaque sibi
imperando atque observando curet, is erit pleraque inpeccabilis vitamque vivet
tranquillissimam. Verba duo haec dicebat: anechou et apechou.
|