|
1. Plutarchus secundo librorum,
quos de Homero composuit, inperfecte atque praepostere atque inscite synlogismo
esse usum Epicurum dicit verbaque ipsa Epicuri ponit: "Ho thanatos ouden
pros hemas; to gar dialythen anaisthetei; to de anaisthetoun ouden pros hemas.
2. "Nam praetermisit,"
inquit "quod in prima parte sumere debuit, ton thanaton einai psyches kai
somatos dialysin,
3. tunc deinde eodem ipso, quod
omiserat, quasi posito concessoque ad confirmandum aliud utitur.
4. Progredi autem hic"
inquit "synlogismus nisi illo prius posito non potest."
5. Vere hoc quidem Plutarchus de
forma atque ordine synlogismi scripsit. Nam si, ut in disciplinis traditur, ita
colligere et ratiocinari velis, sic dici oportet: ho thanatos psyches kai
somatos dialysis; to de dialythein anaisthetei; to de anaisthetoun ouden pros
hemas.
6. Sed Epicurus,
cuiusmodi homost, non inscitia videtur partem istam synlogismi praetermisisse,
7. neque
id ei negotium fuit synlogismum tamquam in scolis philosophorum cum suis
numeris omnibus et cum suis finibus dicere, sed profecto, quia separatio animi
et corporis in morte evidens est, non est ratus necessariam esse eius
admonitionem, quod omnibus prosus erat obvium.
8. Sicuti
etiam, quod coniunctionem synlogismi non in fine posuit, set in principio: nam
id quoque non inperite factum quis non videt?
9. Aput
Platonem quoque multis in locis reperias synlogismos repudiato conversoque
ordine isto, qui in docendo traditur, cum eleganti quadam reprehensionis
contemptione positos esse.
|