LXIV.

Devastata iterum summota plebe precantum
priscum perdiderant antra sacrata decus.
nec tua iam, martyr, poterant venerande sepulcra
huic mundo lucem mittere qua frueris.
lux tamen ista tua est, quae nescit funera, sed quo
perpetuo crescat nec minuatur habet.
nam nigra nox trinum stupuit per saecula lumen
admittuntque novum concava saxa diem.
frustra barbaricis fremuerunt ausibus hostes
foedaruntque sacrum tela cruenta locum.
inclyta sed melius splendescit martyris aula
auctoremque gravant impia facta suum.
praesule vigilio sumpserunt antra decorem,
praesbyteri Andreae cura peregit opus.