Lib. Cap. Par.

 1     2,   1, 6  |           Vere tamen maxime, quae cum umoris motu novantur, in metu esse
 2     3,  21, 2  |             Communis tamen omnium est umoris nimia abundantia, ob quam
 3     3,  21, 8  |           eius et urinam: nam si plus umoris excernitur quam insumitur,
 4     5,  18, 31 |               strumam omnemque coitum umoris emolliendum. ~32.
 5     5,  26, 23d|             debent, ut, si quid intus umoris concreverit, sit qua emanet.~
 6     6,   6, 16c| Quotienscumque non adicio, quod genus umoris adiciendum sit, aquam intellegi
 7     6,   6, 31c|                sic et, si quid prodit umoris, extrahitur, et, si quid
 8     7,   7, 2  |              debet, et quicquid intus umoris est, exprimi; eodem deinde
 9     7,   7, 13c|             includit. Super his gutta umoris est, ovi albo similis, a
10     7,  15, 2  |        diductum patitur), ut, si quid umoris superest, emittatur; idque
11     8,  10, 7h |               quoque ex modo fluentis umoris colligitur. Quo magis necessarium