|
1. Protinus autem
quantum curatio efficiat, quantumque aut sperari aut timeri debeat, ex
quibusdam signis intellegi potest, fereque isdem, quae in volneribus exposita
sunt. Nam bona signa sunt somnum capere, facile spirare, siti non
confici, cibum non fastidire: si febricula fuit, ea vacare; itemque habere pus
album, leve, non foedi odoris. Mala sunt vigilia, spiritus gravitas, sitis,
cibi fastidium, febris, pus nigrum aut faeculentum et foedi odoris.
2.
Item procedente curatione eruptio sanguinis, aut si, antequam sinus carne
impleatur, orae carnosae fiunt, illa quoque ipsa carne hebete nec firma.
Deficere tamen animam vel ipsa curatione vel postea pessimum omnium est. Quin
etiam morbus ipse sive subito solutus est, deinde suppuratio exorta est, sive
effuso pure permanet, non iniuste terret. Estque inter causas timoris, si
sensus in vulnere rodentium non est. Sed ut haec ipsa fortuna huc illucve
discernit, sic medici partium est eniti ad reperiendam sanitatem.
3.
Ergo quotiens ulcus resolverit, eluere id, si reprimendus umor videbitur, vino
ex aqua pluvia[ti]li mixto vel aqua, in qua lenticula cocta sit, debebit; si
purgandum erit, mulso; rursusque inponere eadem. Ubi iam repressus videbitur
umor, ulcusque purum erit, produci carnem conveniet, et foveri vulnus pari
portione vini ac mellis, superque inponi spongiam ex vino et rosa tinctam.
4.
Per quae cum caro producatur, plus tamen (ut alias quoque dixi) victus ratio eo
confert; id est solutis iam febribus et cibi cupiditate reddita balneum rarum,
cotidiana sed lenis gestatio, cibi potionesque corpori faciundo aptae. Quae
omnia per medicamenta quoque suppuratione rupta secuntur: sed quia magno malo
vix sine ferro mederi licet, in hunc locum reservata sunt.
|