|
1a.
At si omentum descendit, eodem quidem modo quo supra scriptum est, aperiendum inguen,
deducendaeque tunicae sunt. Considerandum autem, maiorne is modus an exiguus
sit. Nam quod parvulum est, super inguen in alvum vel digito vel averso
specillo repellendum est; si plus est, sinere oportet dependere, quantum ex
utero prolapsum est, idque adurentibus medicamentis inlinere, donec emoriatur
et excidat.
1b.
Quidam hic quoque duo lina acu traiciunt, binisque singulorum capitibus
diversas partes adstringunt, sub quo aeque sed tardius emoriatur. Adicitur
tamen hic quoque celeritati, si omentum super vinculum linitur medicamentis,
quae sic exedunt, ne erodant: septa Graeci vocant.
1c.
Fuerunt etiam qui omentum forfice praeciderent, quod in parvolo non est necessarium;
si maius est, potest profusionem sanguinis facere, siquidem omentum quoque
venis quibusdam etiam maioribus inligatum est. Neque vero si discusso ventre id
prolapsum forfice praeciditur, cum et emortuum sit et aliter tutius avelli non
possit, inde huc exemplum transferendum est. Vulnus autem curari, si reiectum omentum est, sutura debet; si amplius fuit
et extra emortum est, excisis oris, sicut supra positum est.
2. Si vero umor intus
est, incidendum est in pueris quidem inguen, nisi in his quoque id liquoris
eius maior modus prohibet; in viris vero et ubicumque multus umor subest,
scrotum. Deinde si inguen incisum est, ea protractis tunicis umor effundi
debet; si scrotum et sub hoc protinus vitium est, nihil aliud quam umor
effundendus abscidendaeque membranae sunt, si quae eum continuerunt; deinde
eluendum id ex aqua, quae vel salem adiectum vel nitrum habeat; si sub media
imave tunica, totae eae extra scrotum conlocandae excidendaeque sunt.
|