|
1. Ante adversam autem
valetudinem, ut supra dixi, quaedam NOTAE oriuntur, quarum omnium commune est
aliter se corpus habere atque consuevit, neque in peius tantum sed etiam in
melius. Ergo si plenior aliquis et speciosior et coloratior factus est,
suspecta habere bona sua debet; quae quia neque in eodem habitu subsistere
neque ultra progredi possunt, fere retro quasi ruina quadam revolvuntur.
2. Peius tamen signum
est, ubi aliquis contra consuetudinem emacuit et colorem decoremque amisit,
quoniam in is, quae superant, est quod morbus demat; in is, quae desunt, non
est quod ipsum morbum ferat. Praeter haec protinus timeri debet, si graviora
membra sunt, si crebra ulcera oriuntur, si corpus supra consuetudinem incaluit;
si gravior somnus pressit, si tumultuosa somnia fuerunt, si saepius
expergiscitur aliquis quam adsuevit, deinde iterum soporatur; si corpus
dormientis circa partes aliquas contra consuetudinem insudat, maximeque si
circa pectus, aut cervices, aut crura vel genua vel coxas.
3. Item si marcet
animus, si loqui et moveri piget, si corpus torpet; si dolor praecordiorum est
aut totius pectoris aut, qui in plurimis evenit, capitis; si salivae plenum os est,
si oculi cum dolore vertuntur, si tempora adstricta sunt, si membra
inhorrescunt, si spiritus gravior est; si circa frontem intentae venae
moventur, si frequentes oscitationes; si genua quasi fatigata sunt, totumve
corpus lassitudinem sentit.
4. Ex quibus saepe
plura, numquam non aliqua febrem antecedunt. In primis tamen illud
considerandum est, num cui saepius horum aliquid eveniat neque ideo corporis
ulla difficultas subsequatur. Sunt enim quaedam proprietates hominum,
sine quarum notitia non facile quicquam in futurum praesagiri potest. Facile
itaque securus est in is aliquis, quae saepe sine periculo evasit: ille
sollicitari debet, cui haec nova sunt, aut qui ista numquam sine custodia sui
tuta habuit.
|