|
1. Cucurbitularum duo
vero genera sunt, aeneum et corneum. Aenea altera parte patet, altera
clausa est: altera cornea parte aeque patens altera foramen habet exiguum. In
aeneam linamentum ardens coicitur, ac sic os eius corpori aptatur
inprimiturque, donec inhaereat.
2.
Cornea corpori per se inponitur, deinde, ubi ea parte, qua exiguum foramen est,
ore spiritus adductus est, superque cera cavum id clausum est, aeque
inhaerescit. Utraque non ex his
tantum materiae generibus, sed etiam ex quolibet alio recte fit: ac si cetera
defecerunt, caliculus quoque aut pultarius oris compressioris ei rei commode
aptatur.
3. Ubi inhaesit, si
concisa ante scalpello cutis est, sanguinem extrahit, si integra est, spiritum.
Ergo ubi materia, quae intus est, laedit, illo modo, ubi inflatio, hoc
inponi solet. Usus autem cucurbitulae praecipuus est, ubi non in toto corpore
sed in parte aliqua vitium est, quam exhauriri ad confirmandam valetudinem
satis est.
4.
Idque ipsum testimonium est etiam scalpello sanguinem, ubi membro succurritur,
ab ea potissimum parte, quae iam laesa est, esse mittendum, quod nemo
cucurbitulam diversae parti inponit, nisi cum profusionem sanguinis eo avertit,
sed ei ipsi, quae dolet quaeque liberanda est. Opus etiam esse cucurbitula
potest in morbis longis, quamvis iam eis spatium aliquod accessit, sive
corrupta materia sive spiritu male habente:
5.
in acutis quoque quibusdam, si et levari corpus debet et ex vena sanguinem
mitti vires non patiuntur; idque auxilium ut minus vehemens, ita magis tutum
neque umquam periculosum est, etiamsi in medio febris impetu, etiamsi in
cruditate adhibetur.
6.
Ideoque ubi sanguinem mitti opus est, si incisa vena praeceps periculum est,
aut si in parte corporis etiamnum vitium est, huc potius confugiendum est, cum
eo tamen, ut sciamus hic ut nullum periculum, ita levius praesidium esse, nec
posse vehementi malo nisi aeque vehemens auxilium succurrere.
|