Liber, Caput

 1        V, I    |     philosophis accipere oportere sermonis regulam ad ea praenuntianda,
 2      VII, XIV  |  administros. Quorum Mercurius si sermonis etiam deorum potestatem
 3      VII, XIV  |          autem illi humani tantum sermonis potestas tributa perhibetur,
 4      VII, XIV  |         uoluisse, et curam nostri sermonis, quo pecoribus antecellimus,
 5      VII, XXI  |       piget quidem dicere propter sermonis longitudinem; sed propter
 6      VII, XXX  |           uiuentibus indidit; qui sermonis facultatem usumque donauit;
 7       IX, XVI  |      solus qui non possit penuria sermonis humani quauis oratione uel
 8        X, I    |        quem sane Graeci nullo suo sermonis usu *eu)sebh=n uocant, quamuis *
 9        X, XXI  |          dixi, usus ecclesiastici sermonis admitteret, non quo eis
10       XI, XVIII|     contraria contrariis opposita sermonis pulchritudinem reddunt:
11       XI, XIX  |        XIX] Quamuis itaque diuini sermonis obscuritas etiam ad hoc
12       XI, XXIII| accipiendum esse prohibeat, multi sermonis est quaestio, nec omnia
13      XII, II   |           ueteres non sunt Latini sermonis auctores, sed iam nostris
14     XIII, XXIV |  prohibetur cotidiani quadam lege sermonis: Homo ille defunctus est
15     XIII, XXIV |         est nec tanta quaestio in sermonis angustias coartanda, in
16      XIV, VIII |      frequentat maxime consuetudo sermonis, non utique diceretur: Noli
17       XX, XXIII|          Hoc usque, inquit, finis sermonis. Ego Daniel; multum cogitationes
18       XX, XXIV |          haedis? Deinde conuersio sermonis ad angelos facta est: Congregate
19       XX, XXVI |         ipsas conuincet sine ulla sermonis prolixitate conscientias.
20      XXI, V    |          deficiat ratio cordis et sermonis humani, sicut ista non ideo