Liber, Caput

 1        I, X     |        Hoc enim potuit in terra perire, quod piguit inde transferre.
 2        I, XXVIII|        sanctis suis, si eo modo perire posset sanctitas, quam contulit
 3       II, XVI   |  stantibus urbibus res publicas perire confirment, dii eorum, ne
 4       II, XXV   |       seu uiuant seu moriantur, perire non possunt, Christo nostro
 5      III, XVIII | corporalia uisibiliaque essent, perire contingeret, nihil his rebus
 6      III, XVIII |       mirabili eis sacris, quae perire possent, fieri potuisse
 7      III, XVIII |  temporalis felicitas ciuitatis perire non posset. Proinde cum
 8      III, XX    |         conseruatione pereuntem perire non sinerent. Ipsi utique
 9      III, XX    |       possunt et diis propitiis perire non solum quique homines,
10       IV, VII   |        desertis et illa recepta perire potuisse? In qua uoce uanitatis,
11       XV, XX    | exceptis octo hominibus diluuio perire mereretur. ~
12    XVIII, II    |        fuerint admirationi, qui perire quam seruire maluerunt.
13    XVIII, XIII  |      quaestione suo praecipitio perire compulerit; de Antaeo, quem
14    XVIII, XXXI  |      imaginis filii sui, ex eis perire nullus potest): ideo sequitur
15    XVIII, XXXI  |     caritate descendit, qua eos perire nolunt nec impedire aliorum
16       XX, XVIII |     propter uos, nolens aliquem perire, sed omnes in paenitentiam
17       XX, XXIV  |      utique nisi pereunte caeli perire non possunt? Et in litteris
18       XX, XXIV  |     flammis totum genus humanum perire posse contendunt: restat
19     XXII, XX    |   putemus, cum capillus hominis perire non possit, tantas carnes
20     XXII, XX    |       depastas atque consumptas perire potuisse. ~Quibus omnibus