Liber, Caput

 1        I, XXXII |           curauit inmittere, quae animos miserorum tantis obcaecauit
 2       II, XIV   |      fucari corrumpique figmentis animos ciuium noluit. Confer nunc
 3      III, XXV   |        Concordia, quia deseruerat animos ciuium, meruit in illa aede
 4       IV, III   |       regnantibus nocet, qui suos animos uastant scelerum maiore
 5        V, XII   |       magis ambitio quam auaritia animos hominum exercebat, quod
 6        V, XII   |         alia maiore cura cohibere animos inquietos et ad concordiam
 7        V, XIV   |           etiam bene proficientes animos temptare non cessat: saltem
 8        V, XXXIII|           uinci, ne ad infirmorum animos euertendos gloria daretur
 9       VI, VIII  |   naturalem uocant, apud meliores animos inueniret locum. Nam et
10     VIII, III   |   inmundos terrenis cupiditatibus animos se extendere in diuina conari.
11     VIII, V     |       deorum criminibus oblectans animos impiorum, nec solum etiam
12     VIII, V     |          naturae, cuius ille est, animos nostros esse putauerunt;
13       IX, VIII  |           hominibus aeternos esse animos procul dubio sicut Platonicus
14       IX, XI    |            hoc est boni daemones, animos quoque hominum daemones
15     XVII, XX    |     secundae res, quae sapientium animos fatigant, magis huic offuerunt,
16      XIX, XVII  |       impetus sustinere, nisi cum animos aduersantium aliquando terrore
17      XXI, VIII  |        cura est tali poena dignos animos hominum noxiae curiositatis
18     XXII, IV    | uehementius admiramur incorporeos animos, caelesti corpore potiores,
19     XXII, XXIV  |   litterae tenent; ad delectandos animos quos elocutionis ornatus,