Liber, Caput

 1        I, III  |  aduerterit, uideat quanta sit uanitate praesumptum non posse uinci
 2       II, XXIX |        haec ab illa turpissima uanitate et fallacissima daemonum
 3        V, XI   |   quicumque sunt ueritate, non uanitate felices, qui fecit hominem
 4        V, XXVI |         Aut quid est loquacius uanitate? quae non ideo potest quod
 5      VII, XIX  |   humanum. De hac crudelissima uanitate quid opus est plura dicere?
 6       XI, XIII |        naturam mali; qui tanta uanitate desipiunt, ut, cum uerba
 7       XI, XXXIV|     aquae. Quod possunt simili uanitate etiam de terra dicere; nusquam
 8      XII, IV   |    opus in aliquo reprehendere uanitate humanae temeritatis audeamus.
 9      XII, XXI  |        noluit, siue ipsius rei uanitate permotus siue iam tempora
10      XIV, V    |    camaliter fugit, quoniam id uanitate sentit humana, non ueritate
11      XIV, IX   |      inmaniore, quanto rariore uanitate hoc in se ipsis adamauerint,
12      XVI, VIII | aliquas hominum nobis inpunita uanitate mentiri. Sed si homines
13     XVII, XI   |      hominum, quia et multos a uanitate liberat per mediatorem Iesum,
14     XVII, XVIII|      confingunt. Ideo mirabili uanitate atque caecitate uerba, quae
15    XVIII, V    |       autem bos, quem mirabili uanitate decepta Aegyptus in eius
16      XIX, I    |    sapientiae in saeculi huius uanitate professi sunt; nec tamen
17      XIX, IV   |      se ipsis beatificari mira uanitate uoluerunt. Inrisit hos Veritas
18      XIX, IV   |       hoc est, qualem mirabili uanitate describunt, etiamsi excaecetur
19      XIX, XII  |   talis fuerit, qualis poetica uanitate describitur; nisi enim nimis
20       XX, III  | stabile retinetur: in ea rerum uanitate sub sole illud etiam deplorat
21       XX, III  |     hoc quoque uanitas. In hac uanitate, cui quantum satis uisum
22       XX, III  |        solem), --- in hac ergo uanitate numquid nisi iusto Dei rectoque
23       XX, XXVII|     sub io sole in huius uitae uanitate non cernitur, quando sub