Liber, Caput

 1        I, IX   |         cupiditatis occasio, sed consilium caritatis. Illud est culpabile,
 2        I, X    |   transferre. Nam qui receperunt consilium Domini sui dicentis: Nolite
 3       IV, XVII |     uincere quem uoluerit; cuius consilium occultum esse potest, iniquum
 4       IV, XXIII|        Consentes, quos dicunt in consilium Iouis adhiberi, nec inter
 5       IV, XXXI |        clasisse. Hic certe totum consilium prodidit uelut sapientium,
 6        V, XII  |       uos separatim sibi quisque consilium capitis, ubi domi uoluptatibus,
 7        X, XII  |     quando faciat, incommutabile consilium penes ipsum est, in cuius
 8        X, XXXII|          sero? quoniam mittentis consilium non est humano ingenio penetrabile.
 9       XI, IV   |          in eo faciendo aeternum consilium uoluntatemque mutasse. ~
10      XII, XV   |      primum facere uoluisse, nec consilium uoluntatemque mutasse. ~
11      XII, XVI  |        Quis hominum potest scire consilium Dei, aut quis poterit cogitare
12      XII, XVIII|         sed sempiternum adhibere consilium; nec paenitendo, quia prius
13     XIII, XVI  |        nec erunt ualentiora quam consilium meum, quod maius est uinculum
14     XIII, XVII | Platonici uolunt? Nimirum quippe consilium Dei et potestatem potuerunt
15      XIV, XI   |        diuinum potuit perturbare consilium, quasi Deum quod statuerat
16      XIV, XXVI |    ordinatori, non defuit utique consilium, quo certum numerum ciuium
17       XV, XIII |       ueritate unum communicasse consilium. Credibilius ergo quis dixerit,