Liber, Caput

 1       II, XIV |          quasi cuiusdam magni et sapientis magistri, quas illi obducunt
 2       IX, IV  |         rebus, necesse est etiam sapientis animum moueant, ita ut paulisper
 3       IX, IV  |   interesse censent inter animum sapientis et stulti, quod stulti animus
 4       IX, IV  |      adcommodat mentis adsensum; sapientis autem, quamuis eas necessitate
 5       IX, IV  |          enim mentem rationemque sapientis ab earum dominatione defendunt.
 6       IX, IV  | subuertunt. Accidunt autem animo sapientis salua serenitate sapientiae
 7       IX, V   |         modi passiones in animum sapientis admittunt, quem uitiis omnibus
 8       XI, XI  |         obtinuerunt excellentiam sapientis beataeque uitae, quae procul
 9      XIV, VIII|        perturbationibus in animo sapientis, pro cupiditate uoluntatem,
10      XIV, VIII|      esse posse aliquid in animo sapientis. Voluntas quippe, inquiunt,
11      XIV, VIII|        qua Stoici nihil in animo sapientis inueniri posse putauerunt,
12      XIV, VIII|        paeniteat; in animo autem sapientis ideo esse non posse, quia
13      XIX, IV  |          quieti in corpus cadere sapientis non potest? Membrorum certe
14      XIX, IV  |           quod nequeat in carnem sapientis inruere? Status quoque corporis
15      XIX, V   |       socialem uitam uolunt esse sapientis, nos multo amplius adprobamus.
16      XIX, VI  |        hominis, etsi non malitia sapientis. An uero necessitate nesciendi