Liber, Caput

 1        I, XXVIII|     gratiae, ne amitteretur, diuinum accessit auxilium; humanae
 2        I, XXVIII|     et per occultum praesens diuinum iudicium relaxantur et manifesto
 3      III, XVII  |    suo intellectu praedicare diuinum, nisi proxime alio proelio
 4       VI, VI    |   urbem, cum mundus opus sit diuinum, urbes uero et theatra opera
 5      VII, XIX   |      penes Caelum semen esse diuinum." Hoc propterea, quantum
 6     VIII, II    |     quas uidemus, effectorem diuinum animum sensit et dixit ex
 7       IX, XVII  |     liberandisque nobis uere diuinum praebeat adiutorium. Qui
 8        X, XXXII |       de qua fidelis Abraham diuinum accepit oraculum: In semine
 9      XII, XXVII |      mortales conditi sumus, diuinum munus est: quo modo poena
10      XIV, XI    |  Neque enim homo peccato suo diuinum potuit perturbare consilium,
11       XV, II    | humanus usus ostenditur, hic diuinum beneficium commendatur. ~
12      XVI, XVIII |  usque ad Sichem, ubi rursus diuinum accepit oraculum, de quo
13      XVI, XXIX  | Sarra promitteretur Abrahae, diuinum datum est etiam tale responsum,
14     XVII, IV    |      carne non fecit, et sic diuinum euadi posse iudicium: in
15    XVIII, III   |    honorem illi habitum esse diuinum, postea quam ibi mortua
16     XXII, XXII  |     hoc, ut fatentur, nullum diuinum maius est donum, sic a nullo