Liber, Caput

 1       IV, XXI   |        facit; haec enim ueri Dei munera sunt, non ipsae sunt deae.
 2       IV, XXIV  | credendum est, ut haec nescirent munera diuina esse, non deos? Sed
 3       IV, XXXIII|         animi paruuli haec ab eo munera quasi magnum aliquid concupiscant.
 4        V, VI    |        uoluntates hominum et Dei munera cogitentur) ille coniugatus,
 5        V, XXIV  |       uitae huius aerumnosae uel munera uel solacia quidam etiam
 6        V, XXVI  |          intellegens nec terrena munera in daemoniorum, sed in Dei
 7       VI, I     | temporalia et cito praetereuntia munera, quibus singulis singuli
 8      VII, III   |      sensumque peruenerint, quae munera selecta non dantur a diis
 9     VIII, XV    |         quaedam potiora corporum munera, ut illud, quo eis praeponimur,
10     VIII, XXIV  |       hinc adferentes uota, inde munera referentes. Nimis enim stultum
11      XVI, XXXIV |   orientis. Habent ergo nonnulla munera filii concubinarum, sed
12      XIX, X     |           Ibi enim erunt naturae munera, hoc est, quae naturae nostrae
13     XXII, XXIX  |        corpore uidit accipientem munera, quae dedit ei Naeman Syrus,
14     XXII, XXIX  |      tamen Helisaeus accipientem munera seruum suum, ubi ipse non
15     XXII, XXIX  |          Quando enim seruus ille munera accepit, utique corporaliter