Liber, Caput

 1       II, XXI   |    patefecit. Sicut etiam ipse Tullius no n Sc i pi oni s nec cuiusquam
 2       II, XXVII |       grauis et philosophaster Tullius aedilis futurus clamat in
 3      III, XV    |       interemptus est. Seruius Tullius generi sui Tarquinii Superbi,
 4      III, XXXI  |        templum, quo confugeret Tullius, quia frustra elegerat Mucius.
 5       IV, XXVI  |     fingebat haec Homerus, ait Tullius, et humana ad deos transferebat:
 6        V, XIII  |       minus turpes sunt. Etiam Tullius hinc dissimulare non potuit
 7        V, XIII  |      ipsis philosophiae libris Tullius ab hac peste dissimulet,
 8        V, XXVI  |        ut eis eueniat quod ait Tullius de quodam, qui peccandi
 9       VI, II    |     delectat. Denique et ipse <Tullius> huic tale testimonium perhibet,
10       IX, V     | ipsorum Stoicorum, sed, ut ait Tullius, uerbi controuersia iam
11      XIX, V     |     cogat in gemitum, quod ait Tullius: "Nullae sunt occultiores
12      XXI, XI    |        in legibus esse scribit Tullius, damnum, uincla, uerbera,
13     XXII, XXII  |      dii quibusdam paucis, ait Tullius, ueram dederunt; nec hominibus,
14     XXII, XXVIII|        in libris de re publica Tullius, ut eum lusisse potius quam