Liber, Caput

 1        I, IX   |     delectat lingua blandiens et humanus dies et reformidatur uulgi
 2        I, IX   |         habuit Iob: ut sibi ipse humanus animus sit probatus et cognitus,
 3        I, XVII |      huius modi paterentur, quis humanus affectus eis nolit ignosci?
 4      III, IV   |       credant, ut eo modo animus humanus uelut diuinae stirpis fiduciam
 5        V, XVII |        magno haberi debuit honor humanus, quia nullius est ponderis
 6     VIII, XIX  |  auctoritatis Platonem, si pudor humanus ita de se male meretur,
 7      XIV, IX   |      hominis animus, falsus erat humanus affectus. Cum ergo eius
 8       XV, II   |         significans gratiam; ibi humanus usus ostenditur, hic diuinum
 9      XVI, XXXII|          plerumque aliter animus humanus sibi ipsi innotescere non
10      XXI, V    | Omnipotentem facere, unde animus humanus infirmus rationem non potest
11     XXII, XIX  |         est. Non enim eam ferret humanus atque infirmus aspectus,