Liber, Caput

1        I, XIX  |   puniens ita doluit, ut morte putaret expiandum? Quamquam ne sic
2       II, XXI  |     adhuc de re publica dictum putaret, quo possent longius progredi,
3       XI, XXI  |      usque adeo desipiebat, ut putaret Deum sui operis nouitate
4      XIV, XXIV |      uellet uiueret, beatum se putaret; sed nec sic tamen esset,
5       XV, XIII |      decem nostros insinuandos putaret incredulis, ne homines tamdiu
6      XVI, XXVI | promissum ne in ancillae filio putaret impletum, iam cum esset
7     XVII, IV   |     maritimos. Sed ne quisquam putaret post finem uitae, quae in
8      XIX, XXIII|   eradicabitur. Et ne quisquam putaret daemonibus pessimis terrenisque
9      XIX, XXIII|    daemonia), --- ne quis ergo putaret istis quidem daemoniis prohibitum,