| Table of Contents | Words: Alphabetical - Frequency - Inverse - Length - Statistics | Help | IntraText Library | ||
| Alphabetical [« »] homini 85 hominibus 254 hominibusque 1 hominis 164 homins 1 hominum 352 hominumque 1 | Frequency [« »] 165 tanta 164 corpora 164 habet 164 hominis 163 profecto 162 dicere 156 res | Aurelius Augustinus De civitate Dei IntraText - Concordances hominis |
Liber, Caput
1 I, X | pietatem? numquid interioris hominis bona, qui est ante Deum 2 I, XIII | extrinsecus, sed ad ipsam naturam hominis pertinent. Vnde et antiquorum 3 I, XXVI | in homine nisi spiritus hominis, qui in ipso est. Hoc dicimus, 4 III, I | si uitam, quasi hoc sit hominis maximum bonum, habere bona 5 III, XV | Certe hic minime timuit hominis interitum dicere, quia disputator 6 IV, III | regnet, seruus est, nec unius hominis, sed, quod est grauius, 7 IV, V | Quasi uero ipsa cuiuslibet hominis uita diuturna est. Isto 8 IV, XXII | Quoniam nihil prodest, inquit, hominis alicuius medici nomen formamque 9 V, X | etsi non illius, tamen hominis uoluntas; sed potestas Dei. ( 10 V, XII | finem tendit, ubi est bonum hominis, quo melius non est. Vnde 11 V, XXVI | aquas fructus ipsiusque hominis animam corpus, sensus mentem 12 VI, VIII | natura deus est, quia et hominis et pecoris, et arboris et 13 VI, IX | deos coepit a conceptione hominis, quorum numerum est exorsus 14 VI, IX | perduxit usque ad decrepiti hominis mortem, et deos ad ipsum 15 VI, IX | hominem, sed ad ea, quae sunt hominis, sicuti est uictus atque 16 VII, III | ideo seminationem quoque hominis non posse ab eius operatione 17 VII, V | quorum qui simulacra specie hominis fecerunt, hoc uideri secutos, 18 VII, VIII | quod dicerent saltem in ore hominis inuenerunt, nisi Neptunus 19 VII, XVII | non quid contendam, ponam. Hominis est enim haec opinari, dei 20 VIII, V | quae iudicatur. Haec mens hominis et rationalis animae natura 21 VIII, VIII | malum autem malis. Ita bonum hominis qui uel ab animo uel a corpore 22 VIII, VIII | adpetiuerunt a corpore, a parte hominis deteriore; qui uero ab animo, 23 VIII, X | similitudinem imaginis corruptibilis hominis et uolucrum et quadrupedum 24 VIII, XX | miscetur daemoni deceptionem hominis aucupanti. ~ 25 VIII, XXIII | indicitur sermo, potestatem hominis, o Asclepi, uimque cognosce. 26 VIII, XXIII | similitudinem imaginis corruptibilis hominis et cetera, quae commemorare 27 VIII, XXIII | id est ipsi homini, opus hominis praeferatur. Quapropter 28 IX, IV | nullum bonum uolunt esse hominis praeter uirtutem, tamquam 29 IX, V | misericordia perturbaretur hominis liberandi quam timore naufragii. 30 IX, XVII | incommutabili tanto est anima hominis dissimilior, quanto rerum 31 X, I | rationalem uel intellectualem hominis animam nisi participato 32 X, V | ne ipsa quidem iustitia hominis Deus egere credendus est, 33 X, XI | imperetur, ut iniusta praecepta hominis exsequantur; cur adtrectatum 34 X, XIV | XIV] Sicut autem unius hominis, ita humani generis, quod 35 X, XXIV | naturam, quae cum anima hominis et suscipi sine peccato 36 X, XXVII | formarum. Quo modo enim purgent hominis spiritum, qui inmundum habent 37 X, XXVII | nullo modo carminibus inuidi hominis ligarentur ipsumque inane 38 X, XXIX | procul dubio Dei gratiam, non hominis sufficientiam confiteris. 39 X, XXIX | eius incarnationem, qua hominis animam corpusque suscepit, 40 XI, II | non corpore. Ad illud enim hominis ita loquitur, quod in homine 41 XI, II | et fundauit fidem, ut ad hominis Deum iter esset homini per 42 XI, VII | terrenorum atque ipsius hominis, dies sextus. ~ 43 XI, XXII | sicut in specie uisibilis hominis, si unum radatur supercilium, 44 XI, XXVII | Habemus enim alium interioris hominis sensum isto longe praestantiorem, 45 XI, XXIX | atque repentium et ipsius hominis, qui cunctis in terra rebus 46 XII, I | Antequam de institutione hominis dicam, ubi duarum ciuitatum, 47 XII, VIII | uitium est auaritia, sed hominis peruerse amantis aurum iustitia 48 XII, XI | litteris sacris ab institutione hominis nondum completa annorum 49 XII, XIII | credatur: hoc etiam de prima hominis conditione responderim, 50 XII, XIII | non fecerit. Dei quippe ab hominis creatione cessatio retrorsus 51 XII, XIII | retrorsum redeundo (tamquam si hominis dies ab illo, in quo nunc 52 XII, XIII | ante nos ipsis recentibus hominis creati temporibus istam 53 XII, XXIV | flatum facere?), animam hominis esse uoluisset, etiam coniugem 54 XIII, I | nunc iam de lapsu primi hominis, immo primorum hominum, 55 XIII, II | utriusque rei, id est totius hominis, mors est, cum anima Deo 56 XIII, II | Huius modi autem totius hominis mortem illa sequitur, quam 57 XIII, VI | uocabulum poenae. Ita cum ex hominis primi perpetuata propagine 58 XIII, VIII | a corpore, ac sic totius hominis prima morte completa secunda 59 XIII, XII | animae an corporis an totius hominis an illam quae appellatur 60 XIII, XII | corporis; ut sit prima totius hominis mors, cum anima sine Deo 61 XIII, XV | illa prima, quae totius est hominis, compleretur, quam secunda 62 XIII, XVIII | dissolutione seiungi, ut de carne hominis, cui donat inmortalitatem, 63 XIII, XXIII | apostolus intellegi corpus hominis animale. Spiritale autem 64 XIII, XXIII | Induimus autem imaginem terreni hominis propagatione praeuaricationis 65 XIII, XXIII | induemus imaginem caelestis hominis gratia indulgentiae uitaeque 66 XIII, XXIII | factum est, cum sit ista hominis prima conditio, de qua beatissimus 67 XIII, XXIV | totus homo, sed pars melior hominis anima est; nec totus homo 68 XIII, XXIV | homo corpus, sed inferior hominis pars est; sed cum est utrumque 69 XIII, XXIV | coniunctum simul, habet hominis nomen; quod tamen et singula 70 XIII, XXIV | inspirando indidit homini, id est hominis corpori; hoc autem secundum 71 XIII, XXIV | numquam nisi spiritum, siue hominis (de quo ait apostolus: Quis 72 XIII, XXIV | enim scit hominum quae sunt hominis, nisi spiritus hominis qui 73 XIII, XXIV | sunt hominis, nisi spiritus hominis qui in ipso est?) siue pecoris ( 74 XIII, XXIV | est: Quis scit si spiritus hominis ascendat sursum in caelum 75 XIII, XXIV | etiam corporis sensus. In hominis autem conditione obliuiscimur, 76 XIII, XXIV | facere flatum, quem corpori hominis inserendo inspirasse uel 77 XIV, II | uiuere, qma summum bonum hominis in corporis uoluptate posuerunt, 78 XIV, II | honum summum bonum esse hominis opinati sunt, et eorum omne 79 XIV, II | autem, qui summum bonum hominis in animo ponunt, secundum 80 XIV, II | spiritum uiuere, quia et hominis animus quid est nisi spiritus? 81 XIV, II | eadem caro. alia quidem hominis, alia autem caro pecoris, 82 XIV, II | hominem, id est naturam hominis, carnem nuncupat, modo locutionis 83 XIV, III | profecto non uniuersam hominis naturam diligenter aduertit. 84 XIV, III | carnis, nisi quia opera sunt hominis, quem, sicut dixi, nomine 85 XIV, IV | a carne, id est a parte hominis, intellegitur homo. Eosdem 86 XIV, IV | inquit, hominum, quae sunt hominis, nisi spiritus hominis, 87 XIV, IV | sunt hominis, nisi spiritus hominis, qui in ipso est? Sic et 88 XIV, IV | carne, quae sunt partes hominis, potest totum significari, 89 XIV, VI | autem qualis sit uoluntas hominis; quia si pe: uersa est, 90 XIV, VI | uel offenditur uoluntas hominis, ita in hos uel illos affectus 91 XIV, VIII | ferunt (si me de nomine hominis memoria non fallit), cum 92 XIV, IX | enim, in quo uerum erat hominis corpus et uerus hominis 93 XIV, IX | hominis corpus et uerus hominis animus, falsus erat humanus 94 XIV, X | inerat quod carnem animumue hominis feliciter uiuentis offenderet? 95 XIV, XI | malesuada uersutia in hominis sensum serpere affectans, 96 XIV, XV | sicut oboedientia secundi hominis eo praedicabilior, quo factus 97 XIV, XV | ita inoboedientia primi hominis eo detestabilior, quo factus 98 XIV, XV | retributa est? Nam quae hominis est alia miseria nisi aduersus 99 XIV, XVII | dicuntur, quod ante peccatum hominis non fuerunt. Nam sicut scriptum 100 XIV, XVII | arbitrium commouebat, nondum ad hominis inoboedientiam redarguendam 101 XIV, XX | satis ostenditur, quid sit hominis illi primae inoboedientiae 102 XIV, XXII | quas Deus ante peccatum hominis ab initio constituit, creando 103 XIV, XXIII | numerositatem sanctorum necessarium hominis fuisse peccatum? Si enim 104 XIV, XXIII | similitudinem ex natura hominis adsumeret, ut filiis dixit 105 XIV, XXIV | quasi lamentantis cuiuslibet hominis uoces ita se auferebat a 106 XIV, XXVIII | similitudinem imaginis corruptibilis hominis et uolucrum et quadrupedum 107 XIV, XXVIII | in hac autem nulla est hominis sapientia nisi pietas, qua 108 XV, VIII | conligata; sed cum illius hominis familia tanta numerositate 109 XV, VIII | itaque dubitauerit per unius hominis aetatem tantum multiplicari 110 XV, IX | Vticensi litore molarem hominis dentem tam ingentem, ut, 111 XV, IX | autem numerositas cuiusque hominis, quae temporibus illis fuit, 112 XV, XVII | exprimuntur uxores illius hominis, qui nominatur hic nouissimus 113 XV, XXII | nullo peccato auri, sed hominis. Ita se habet omnis creatura. 114 XV, XXVII | non fuit ista cura illius hominis uel illorum hominum, sed 115 XV, XXVII | Intrabunt ad te; non scilicet hominis actu, sed Dei nutu; ita 116 XVI, II | quippe Christi, quae illius hominis nuditate significata est, 117 XVI, XXXVII | percipienda benedictione dolus hominis sine dolo? Quis est dolus 118 XVI, XXXVIII| descendentes super filium hominis. ~Perrexit ergo Iacob in 119 XVII, IV | intelleguntur extrema terrae extrema hominis; quoniam non iudicabuntur, 120 XVII, XI | Nisi enim esset unus filius hominis substantia Israel, per quem 121 XVII, XI | Israel, per quem filium hominis liberarentur multi filii 122 XVII, XI | natura per peccatum primi hominis in uanitatem de ueritate 123 XVII, XIV | figurantibus, ceteros autem nullius hominis nomen in titulis habere 124 XVIII, XVIII | conuerti, sed phantasticum hominis, quod etiam cogitando siue 125 XVIII, XVIII | aut oppressis corporeis hominis sensibus ad aliorum sensum 126 XIX, I | defenderunt Stoici quod hominis bonum, quo beatus esset, 127 XIX, II | quaeritur, quod sit bonum hominis, quo adsecuto fit beatus, 128 XIX, III | non pecoris, non Dei, sed hominis quaeritur, quid sit ipse 129 XIX, III | arbitratur. Proinde summum bonum hominis, quo fit beatus, ex utriusque 130 XIX, III | possunt. Haec ergo uita hominis, quae uirtute et aliis animi 131 XIX, IV | amputatio uel debilitas hominis expugnat incolumitatem, 132 XIX, V | diuina uox illa: Et inimici hominis domestici eius cum magno 133 XIX, VI | quam dicimus miseria certe hominis, etsi non malitia sapientis. 134 XIX, XIII | et salus animantis, pax hominis mortalis et Dei ordinata 135 XIX, XV | hominem condidit, seruus est hominis aut peccati. Verum et poenalis 136 XIX, XVI | terreantur exemplo. Quia igitur hominis domus initium siue particula 137 XIX, XXI | Quae igitur iustitia est hominis, quae ipsum hominem Deo 138 XIX, XXVI | anima est, ita beata uita hominis Deus est, de quo dicunt 139 XX, V | bonum semen, est filius hominis; ager autem est mundus; 140 XX, V | consummatione saeculi. Mittet filius hominis angelos suos, et colligunt 141 XX, V | regeneratione, cum sederit filius hominis in sede maiestatis suae. 142 XX, V | uenierit, inquit, filius hominis in maiestate sua, et omnes 143 XX, VI | iudicium facere, quia filius hominis est. Hic ostendit, quod 144 XX, VI | enim ait: Quoniam filius hominis est. Ac deinde subiungens 145 XX, VII | iam dictum erat: Fidelis hominis totus mundus diuitiarum 146 XX, IX | consummatione saeculi; mittet filius hominis angelos suos, et colligent 147 XX, X | propter formam serui sicut hominis filius, ita etiam sacerdos 148 XX, XXIII | haec aeternum regnum filii hominis, qui intellegitur Christus: 149 XX, XXIX | patris ad filium et cor hominis ad proximum suum, ne forte 150 XX, XXIX | Septuaginta dixerunt: Et cor hominis ad proximum suum. Sunt enim 151 XX, XXIX | Quod uero sequitur: Et cor hominis ad proximum suum, id est, 152 XX, XXIX | conuertet Helias et cor hominis ad proximum suum: quid melius 153 XX, XXIX | melius intellegitur quam cor hominis ad hominem Christum? Cum 154 XX, XXX | iudicabit, per aduentum filii hominis iudicabit. Nam ipse per 155 XX, XXX | humillimum praebuit, ipsius hominis nomen ad eum significandum 156 XXI, I | posterius, ut est: Mittet filius hominis angelos suos, et colligent 157 XXI, XV | misericordia factus est hominis filius, ut nos, natura filii 158 XXI, XV | filius, ut nos, natura filii hominis, filii Dei per illum gratia 159 XXI, XVI | gloriam, ut etiam prima hominis aetas, id est infantia, 160 XXII, XII | nihil tale redire in corpus hominis dixerimus, responsionem 161 XXII, XX | quaeritur, cum caro mortui hominis etiam alterius fit uiuentis 162 XXII, XX | ut putemus, cum capillus hominis perire non possit, tantas 163 XXII, XXIV | accepimus! Qualis erit spiritus hominis nullum omnino habens uitium, 164 XXII, XXIX | enim esset etiam interioris hominis facies, non diceret idem