Liber, Caput

  1        I, VIII  |            quibus non excruciabuntur boni; ista uero temporalia bona
  2        I, VIII  |        turpiter euitentur, quibus et boni plerumque adficiuntur. ~
  3        I, VIII  |              cum ita sint, quicumque boni et mali pariter adflicti
  4        I, VIII  |       detestantur atque blasphemant, boni autem precantur et laudant.
  5        I, IX    |             his rebus, quibus licite boni atque innocenter utuntur,
  6        I, IX    |            cum malis flagellentur et boni, quando Deo placet perditos
  7        I, IX    |    aequaliter, sed tamen simul, quam boni contemnere deberent, ut
  8        I, IX    |           Deinde habent aliam causam boni, quare temporalibus affligantur
  9        I, X     |          didicerunt. ~At enim quidam boni etiam Christiani tormentis
 10        I, X     |            potuerunt bonum, quo ipsi boni erant. Si autem torqueri
 11        I, X     |       iniquitatis prodere maluerunt, boni non erant. Admonendi autem
 12        I, X     |              Hoc quoque in usus suos boni fideles pie tolerando uerterunt.
 13       II, XVIII | commemorasset egisse causamque huius boni non amorem iustitiae, sed
 14       II, XXIII |    certissima felicitate praepollent boni Deum colentes, a quo solo
 15       II, XXV   |             mala transitoria, quibus boni, seu uiuant seu moriantur,
 16      III, VI    |             posset extingui, et quid boni Roma, ut eam dii inhabitarent,
 17      III, X     |               ac non potius plurimum boni, si ea tempora perdurarent,
 18      III, XVII  |             nobis, quia hoc dicimus, boni Romani prudentesque suscenseant:
 19       IV, I     |            cum utique, si tantummodo boni et honesti homines in ciuitate
 20       IV, II    |          quae plerumque patiuntur et boni; illa uero mala non dico
 21       IV, III   |              seruiatur, utile est ut boni longe lateque diu regnent;
 22       IV, XVIII |            Vbi enim ipsa esset, quid boni non esset? Sed quid sibi
 23       IV, XVIII |             felicitas illa est, quam boni habent praecedentibus meritis;
 24       IV, XXIII |          discerent ciues, unde omnis boni uoti petendum esset auxilium,
 25        V, Pr    |             habere possunt etiam non boni ac per hoc etiam non felices,
 26        V, I     |             sit et quid ei proueniat boni quidue mali accidat ex Dei
 27        V, XII   |            et quo eam referebant qui boni erant, ad honorem scilicet;
 28        V, XII   |         artibus peruenire nitebantur boni, non debet sequi uirtus,
 29        V, XII   |             paucos, qui pro suo modo boni erant, magna administrabantur
 30        V, XIII  |              sectanda sunt fine ueri boni, non uentositate laudis
 31        V, XIV   |              propter humanam gloriam boni essent, docuerat eos magister
 32        V, XIV   |             prodessent latendo, quod boni sunt, demonstrans quo fine
 33        V, XV    |        talibus enim, qui propter hoc boni aliquid facere uidentur,
 34        V, XVII  |            illa adipiscenda fecerint boni operis aliquid uel mala
 35        V, XVIII |       exemplo imperii contempti quam boni in gloria hostis occisi:
 36        V, XX    |         Solent philosophi, qui finem boni humani in ipsa uirtute constituunt,
 37       VI, I     |        barbam, nec a Fortuna barbata boni aliquid post hanc uitam
 38       VI, VII   |     occuluntur. Quid de sacris eorum boni sentiendum est, quae tenebris
 39      VII, I     |        ceteri reprobantur, cum omnes boni fideles electi merito nuncupentur.
 40     VIII, III   |              est constituerunt finem boni. Finis autem boni appellatur,
 41     VIII, III   |              finem boni. Finis autem boni appellatur, quo quisque
 42     VIII, VIII  |          Platonem determinasse finem boni esse secundum uirtutem uiuere
 43     VIII, XIII  |            quoniam nec dii erunt, si boni non erunt. Hoc si ita est, (
 44     VIII, XIV   |         figmenta non deos, qui omnes boni et excelsi sunt, priuasse
 45     VIII, XIV   |          loqueretur, non solum nihil boni dixit, sed etiam plurimum
 46     VIII, XVI   |           quod tempore aeterna, quid boni est, si non beata? Melior
 47     VIII, XXI   |         iniuriis exultabant, cum dii boni hominem bonum longe a se
 48     VIII, XXI   |      remouenda tacuerunt; ut iam dii boni per tales nuntios nosse
 49       IX, I     |           hominibus, qui perhibentur boni, merito mouentur daemonum
 50       IX, I     |              talibus gaudent, qualia boni et prudentes homines auersantur
 51       IX, III   |           essent praediti, si essent boni. Tacuit ergo beatitudinis
 52       IX, VIII  |              eorum commemorauit, quo boni discernuntur a malis. Quamuis
 53       IX, XI    |            hominibus fieri lares, si boni meriti sunt; lemures, si
 54       IX, XI    |          beatos. *eu)dai/monas, quod boni sint animi, hoc est boni
 55       IX, XI    |             boni sint animi, hoc est boni daemones, animos quoque
 56       IX, XIII  |           illis ministerium? Si enim boni aeternique sunt, profecto
 57       IX, XIII  |         ostendere, quo modo daemones boni, si et inmortales sunt et
 58       IX, XV    |              transferret ex mortuis. Boni igitur angeli inter miseros
 59       IX, XXI   |       scriptum est, ministrarent ei, boni utique et sancti ac per
 60       IX, XXII  |         contemnunt, ut ex toto, quod boni sunt, eo bono, ex quo boni
 61       IX, XXII  |           boni sunt, eo bono, ex quo boni sunt, perfruantur. Et ideo
 62        X, VI    |              scilicet ad illum finem boni, quo ueraciter beati esse
 63        X, IX    |          apparere theurgian esse tam boni conficiendi quam mali et
 64        X, XVI   |          eorum superba fallacia, nec boni nec bonorum deorum angeli
 65        X, XVI   |      praesidium, cui seruiunt angeli boni, qui non sibi, sed illi
 66        X, XVIII |     adhaerere Deo bonum est. De fine boni namque inter philosophos
 67        X, XXV   |             diuinamque sententiam de boni humani fine paulo ante commemoraui:
 68       XI, IX    |              natura est; sed amissio boni mali nomen accepit. ~
 69       XI, X     |            propter hoc naturam istam boni simplicem dicimus, quia
 70       XI, XII   |             delectationem praesentis boni, beatior erat primus homo
 71       XI, XVI   |      hominibus, tamen lege iustitiae boni homines malis angelis praeferantur. ~
 72       XI, XXII  |             non sit nisi priuationis boni. Sed a terrenis usque ad
 73       XI, XXIV  |              praedicari. Vtrum autem boni Patris et boni Filii Spiritus
 74       XI, XXIV  |           Vtrum autem boni Patris et boni Filii Spiritus sanctus,
 75       XI, XXV   |           indagandae ueritatis et de boni fine, ad quem cuncta quae
 76       XI, XXVIII|        sentimus, quo amamus quidquid boni amamus? Est enim et amor,
 77      XII, III   |         salutem uirtutem et quidquid boni naturae per uitium detrahi
 78      XII, III   |          Quod si omnino desit, nihil boni adimendo non nocet ac per
 79      XII, IX    |          utique noluissent. Si autem boni angeli fuerunt prius sine
 80      XII, IX    |             nondum tales, nondum tam boni quam esse cum bona uoluntate
 81      XII, IX    |             hoc discutiendum est, si boni angeli ipsi in se fecerunt
 82      XII, IX    |            est. Isti autem, qui, cum boni creati essent, tamen mali
 83      XII, IX    |         perstiterunt, aut si utrique boni aequaliter creati sunt,
 84      XII, XXI   |             quam illic adeptio summi boni; quando hic aeterna uita
 85     XIII, V     |            quamuis sit lex bonum, et boni bene moriantur, quamuis
 86     XIII, IX    |        sensus; quo malo bene utuntur boni. Peracta autem mors quonam
 87     XIII, XXI   |       sapientiam et lignum scientiae boni et mali transgressi mandati
 88     XIII, XXI   |           Christum, lignum scientiae boni et mali proprium uoluntatis
 89      XIV, VI    |         uiuit, oportet ut sit amator boni; unde fit consequens ut
 90      XIV, VII   |             dicitur. Nam et amatorem boni apostolus dicit esse debere,
 91      XIV, VIII  |             uolunt cauent gaudent et boni et mali; atque ut eadem
 92      XIV, VIII  |          cupiunt timent laetantur et boni et mali; sed illi bene,
 93      XIV, IX    |          motus, hi affectus de amore boni et de sancta caritate uenientes
 94      XIV, IX    |          amitti non potest. Vbi enim boni adepti amor inmutabilis
 95      XIV, XI    |         malus esset futurus, et quid boni etiam sic de illo esset
 96      XIV, XIII  |         amore superioris inmutabilis boni, a quo inlustrabatur ut
 97      XIV, XVII  |          appellaretur lignum sciendi boni et mali. Experta enim morbi
 98      XIV, XXVII |            eorum superbia et quantum boni sua gratia ualeret, ostendere. ~
 99       XV, V     |           alia causa, nisi quia illi boni sunt, illi mali. Nullo enim
100       XV, V     |             pugnant inter se mali et boni: boni uero et boni, si perfecti
101       XV, V     |       pugnant inter se mali et boni: boni uero et boni, si perfecti
102       XV, V     |           mali et boni: boni uero et boni, si perfecti sunt, inter
103       XV, V     |               sicut inter se pugnant boni et mali; uel certe ipsae
104       XV, VII   |            sed dominandi cupiditate. Boni quippe ad hoc utuntur mundo,
105       XV, XX    |             fit secundum fidem summi boni, qui Deus est. Hoc tamen
106      XVI, II    |    sapientiae scienter utantur malis boni. Sunt enim teste apostolo,
107      XVI, XXIV  |               quae diuisa erant, non boni aliquid, sed spiritus indicant
108      XVI, XXXV  |          natis nec aliquid agentibus boni seu mali sine ullis bonis
109      XIX, I     |         beatum. Illud enim est finis boni nostri, propter quod appetenda
110      XIX, I     |              propter se ipsum. Finem boni ergo nunc dicimus, non quo
111      XIX, I     |            quia non in eis est finis boni. Neque enim existimat ullam
112      XIX, I     |         beatum facit, ipse est finis boni; nulla est igitur causa
113      XIX, I     |            philosophandi, nisi finis boni: quam ob rem quae nullum
114      XIX, I     |              quam ob rem quae nullum boni finem sectatur, nulla philosophiae
115      XIX, I     |             ad huius participationem boni, non propter se ipsum, sed
116      XIX, I     |      debeamus: non quaeritur quid in boni fine sectandum sit, sed
117      XIX, I     |         sectandum sit, sed de ipsius boni ueritate, quod sectandum
118      XIX, I     |         quaeritur, quisnam sit finis boni, sed utrum in illo habitu
119      XIX, II    |          potius eligendum, non finis boni habet controuersiam; sed
120      XIX, II    |    consequendum uel retinendum finem boni, id in ista quaestione uersatur.
121      XIX, II    |      quaestione uersatur. Finis enim boni, cum ad eum quisque peruenerit,
122      XIX, II    |              uiuere, et in appetendo boni fine, quo fit homo beatus,
123      XIX, IV    |           perfici uolumus fine summi boni, nisi ut caro aduersus spiritum
124      XIX, IV    |        hominibus hic se habere finem boni et a se ipsis fieri beatos
125      XIX, IV    |          ista mortalitate fine summi boni esse gaudendum, ubi uirtutes
126      XIX, VIII  |             quibus in hac uita etiam boni homines uel conteruntur
127      XIX, XIII  |           ipse dolor testimonium est boni adempti et boni relicti.
128      XIX, XIII  |      testimonium est boni adempti et boni relicti. Nisi enim bonum
129      XIX, XIII  |               si nihil inde adquirat boni, dolet damnum salutis. Et
130      XIX, XIII  |          Sicut ergo laetitia deserti boni in peccato testis est uoluntatis
131      XIX, XIII  |              malae, ita dolor amissi boni in supplicio testis est
132      XIX, XXVII |       quamuis uera sit propter uerum boni finem, ad quem refertur,
133      XIX, XXVIII|         iudicium transibunt ad illos boni, ad istos mali: de hoc iudicio,
134       XX, II    |          discimus, quae patiuntur et boni, et bona non magnipendere,
135       XX, II    |              atque terrena, nec nisi boni talia paterentur mala: posset
136       XX, II    |        quando non solum in malo sunt boni et in bono mali, quod uidetur
137       XX, III   |           Dicit etiam illud, quod et boni patiantur mala, tamquam
138       XX, III   |          mali sint, et mali, tamquam boni sint, adipiscantur bona,
139       XX, XV    |           erueret, profecto deinceps boni fideles effuso illo pretio
140       XX, XXI   |          omnino firmatur, illud, quo boni et mali suis finibus dirimentur,
141       XX, XXII  |             Sed quo modo egredientur boni ad uidendas poenas malorum?
142       XX, XXII  |              qua eos cognituri sunt, boni, quia id quod extra est
143       XX, XXVIII|              miserrimi appareant, et boni nulla temporali saltem miseria
144       XX, XXVIII|               quae fit, cum uidentur boni esse miseri et felices mali:
145      XXI, XIV   |           risisse Zoroastrem, nec ei boni aliquid monstrosus risus
146      XXI, XV    |             quod absit) illius tanti boni spes nulla esset, malle
147      XXI, XVII  |            timore certum, sempiterni boni gaudium non haberent. Longe
148      XXI, XXVI  |           meritis impertitum liberet boni meritum fundamenti: quid
149     XXII, I     |             sufficere uellent, tanti boni desertores futuros, non
150     XXII, I     |               simul praeuidens, quid boni de malo eius esset ipse
151     XXII, XXIV  |      perceptioni ueritatis et amoris boni; qua capacitate hauriat
152     XXII, XXIV  |           nullius rei desiderio nisi boni illius summi atque inmutabilis
153     XXII, XXIV  |      diuinitus instituta quantum sit boni, quam mirabile. Omnipotentis