Liber, Caput

  1        I, XIII |             extrinsecus, sed ad ipsam naturam hominis pertinent. Vnde
  2       IV, XXXI |         mutabilitate commoneretur, ut naturam potius incommutabilem, quae
  3        V, IX   |             Cotta, qui nullam diuinam naturam esse contendit. In libris
  4        V, IX   |               aliqua faciunt secundum naturam suam, cum quid uel adpetunt
  5        V, IX   |              non sunt, quoniam contra naturam sunt, quae ab illo est.
  6       VI, IV   |               explicans nullam deorum naturam praetermittere uidetur?
  7       VI, IV   |               institutis hominum, non naturam hominum naturae deorum.
  8       VI, IV   |             ueritate quae pertinet ad naturam, sed de falsitate quae pertinet
  9       VI, V    |            multa contra dignitatem et naturam inmortalium ficta. In hoc
 10       VI, V    |             quae contra dignitatem ac naturam inmortalium ficta sunt,
 11       VI, V    |          quoniam in diuinis rebus non naturam, sed hominum instituta secutus
 12       VI, VIII |   interpretentur et referant ad rerum naturam: uiros muliebria pati non
 13       VI, VIII |       muliebria pati non est secundum naturam, sed contra naturam. Hic
 14       VI, VIII |          secundum naturam, sed contra naturam. Hic morbus, hoc crimen,
 15       VI, VIII |         ostendantur rerum significare naturam: cur non etiam poetica similiter
 16      VII, V    |            usque ad animae rationalis naturam se extendere potuisse. De
 17      VII, V    |           circa corporum est occupata naturam, sicut ipsae interpretationes
 18      VII, XVII |          sicut hanc totam molem atque naturam ui quadam inuisibili ac
 19      VII, XIX  |         incorpoream incommutabilemque naturam, a quo uita in aeternum
 20      VII, XXII |            aeternam incommutabilemque naturam, qui solus est Deus, sed
 21     VIII, I    |               uero supra omnem animae naturam confitentur Deum, qui non
 22     VIII, II   |               etiam propagaret, rerum naturam scrutatus suasque disputationes
 23     VIII, X    |              uero Deo atque optimo et naturam nobis esse, qua facti ad
 24     VIII, XXIV |               diuinam potuit inuenire naturam eamque efficere. Quoniam
 25        X, II   |          dubitat, non habere supra se naturam nisi Dei, qui fabricatus
 26        X, XXIII|          substantiis disputat, animae naturam etiam iste uellet intellegi,
 27        X, XXIII|      Postponit quippe Plotinus animae naturam paterno intelleui; iste
 28        X, XXIV |            non carnis substantiam uel naturam, quae cum anima hominis
 29       XI, II   |         discere ex ipso, quod cunctam naturam, quae non est quod ipse,
 30       XI, X    |                Neque enim propter hoc naturam istam boni simplicem dicimus,
 31       XI, X    |        potuerunt incorpoream cogitare naturam. Sed habent haec ad illa
 32       XI, XIII |             principio diabolus habeat naturam mali; qui tanta uanitate
 33       XI, XVII |                         XVII] Propter naturam igitur, non propter malitiam
 34       XI, XVII |               Vitium autem ita contra naturam est, ut non possit nisi
 35       XI, XXII |           nonnullam malam putant esse naturam suo quodam contrario exortam
 36       XI, XXII |         necessitate perductum suamque naturam bonam malo cohercendo superandoque
 37       XI, XXII |             potius insanirent, si Dei naturam, sicuti est, incommutabilem
 38       XI, XXIII|             esse principium, ullamque naturam, quae non est quod Deus
 39       XI, XXV  |         disciplina, naturalis propter naturam, rationalis propter doctrinam,
 40       XI, XXVII|          essentiam suam, ubi secundum naturam possunt esse, custodiant. ~
 41       XI, XXXIV|            aquarum fluuidam grauemque naturam in superioribus mundi locis
 42      XII, I    |               nocet ac per hoc contra naturam est. Ab illa igitur, quae
 43      XII, I    |                id ostenditur, quod ad naturam oculorum pertinet uisus;
 44      XII, I    |            dicitur surditas, ad earum naturam pertinere demonstratur auditus:
 45      XII, I    |               tam bonam eorum creasse naturam, cui noxium sit non esse
 46      XII, II   |             principio habere potuisse naturam, nec eorum naturae auctorem
 47      XII, VIII |                       VIII] Hoc scio, naturam Dei numquam, nusquam, nulla
 48      XII, IX   |      remansuram, nisi ille, qui bonam naturam ex nihilo sui capacem fecerat,
 49      XII, IX   |         creauit, simul eis et condens naturam et largiens gratiam? Vnde
 50      XII, XXII |         existere. Hominem uero, cuius naturam quodam modo mediam inter
 51      XII, XXVI |             colore uaria gignerentur: naturam tamen illam, quae gignitur,
 52     XIII, III  |      magnitudine quippe culpae illius naturam damnatio mutauit in peius,
 53     XIII, VI   |              asperum sensum et contra naturam uis ipsa, qua utrumque diuellitur,
 54     XIII, XVI  |            securos; non propter eorum naturam, quae sit compacta, non
 55     XIII, XVIII| inmortalitatem, corruptionem auferat, naturam relinquat, congruentiam
 56      XIV, II   |           etiam ipsum hominem, id est naturam hominis, carnem nuncupat,
 57      XIV, III  |        profecto non uniuersam hominis naturam diligenter aduertit. Nam "
 58      XIV, III  |              adgrauationis causam non naturam substantiamque corporis,
 59      XIV, V    |               iniuriam camis accusare naturam, quae in genere atque ordine
 60      XIV, V    |            summum bonum laudat animae naturam et tamquam malum naturam
 61      XIV, V    |              naturam et tamquam malum naturam carnis accusat, profecto
 62      XIV, V    |            desipiunt, ut tamquam mali naturam terrena corpora detestentur,
 63      XIV, XI   |              quamuis non sit secundum naturam, sed contra naturam, quia
 64      XIV, XI   |          secundum naturam, sed contra naturam, quia uitium est, tamen
 65      XIV, XI   |         praesentiam praestantioremque naturam spiritali nequitia sibi
 66      XIV, XIII |              esset arbor mala, contra naturam factum est, quia nisi uitio
 67      XIV, XIII |               uoluntatis, quod contra naturam est, non utique fieret.
 68      XIV, XX   |         humanam sine ulla dubitatione naturam, et merito pudet. In eius
 69      XIV, XXIII|              infirmiorem tardioremque naturam agilior accessit industria;
 70      XIV, XXIII|         accedit, culpam refugiat, non naturam; facta denotet suae turpitudinis,
 71      XIV, XXIII|              eum usum, qui est contra naturam, praecipue quia nos non
 72      XIV, XXVI |       appetitus, sed uoluntarius usus naturam utramque coniungeret. De
 73       XV, II   |       ciuitatis ciues parit a peccato naturam liberans gratia; unde illa
 74       XV, II   |         genuit demonstrans consuetudo naturam, illum uero dedit promissio
 75       XV, IX   |              excursus, minora corpora naturam ferre testatur; quod etiam
 76       XV, XXII |               erant filii hominum per naturam; sed aliud nomen coeperant
 77      XVI, VIII |        quibusdam utriusque sexus esse naturam et dextram mammam uirilem,
 78      XVI, VIII |             parte, qualibet qualitate naturam: ex illo uno protoplasto
 79      XVI, VIII |           nasci, eius sapientiam, qua naturam fingit humanam, uelut artem
 80      XVI, XXVI |           circumcisio significat quam naturam exuta uetustate renouatam?
 81     XVII, VII  |         generis humani unam eandemque naturam. Prorsus quicumque ex Israelitis
 82    XVIII, XVI  |               factus humanam reuocare naturam uel ipse potuit uel certe
 83      XIX, XII  |              quippe uitium ita contra naturam est, ut naturae deleat etiam
 84      XIX, XVII |             rebus ad mortalem hominum naturam pertinentibus humanarum
 85      XXI, VII  |             At hoc esse potius contra naturam uidetur, quae non igni,
 86      XXI, VII  |             licet uis insolita contra naturam inesse uideatur, alia tamen
 87      XXI, VII  |               dicatur hanc eorum esse naturam. Breuis sane ista est ratio,
 88      XXI, VIII |               quia humanorum corporum naturam nouimus longe aliter institutam,
 89      XXI, VIII |         humanae carnis istam non esse naturam: habemus quidem quod respondeamus
 90      XXI, VIII |          appellaret, nisi esse contra naturam uideretur. Omnia quippe
 91      XXI, VIII |          Omnia quippe portenta contra naturam dicimus esse; sed non sunt.
 92      XXI, VIII |              Quo modo est enim contra naturam, quod Dei fit uoluntate,
 93      XXI, VIII |         Portentum ergo fit non contra naturam, sed contra quam est nota
 94      XXI, VIII |               ista, quae uelut contra naturam fiunt et contra naturam
 95      XXI, VIII |               naturam fiunt et contra naturam fieri dicuntur (quo more
 96      XXI, VIII |              apostolus dicendo contra naturam in olea insitum oleastrum
 97      XXI, XV   |               quippe ille inmutabilis naturam nostram, in qua nos susciperet,
 98      XXI, XVII |       liberandos. Cur usque uniuersam naturam manat humanam, et cum ad
 99     XXII, I    |    conuincitur bonam conditam se esse naturam; nisi enim magnum et ipsa,
100     XXII, IV   |               recusantes et diceremus naturam non pati, ut res incorporea
101     XXII, V    |              ergo nolunt, ut credamus naturam corporum terrenorum aliquando
102     XXII, XXII |          adulteria, incesta et contra naturam utriusque sexus tot stupra
103     XXII, XXIV |            quae diximus bona etiam in naturam peccato uitiatam supplicioque
104     XXII, XXIV |              incorpoream corporeamque naturam, illam praepositam, istam