Liber, Caput

 1        I, Pr    |           per patientiam, quoadusque iustitia conuertatur in iudicium,
 2        I, XIX   |             opprimitur, non est haec iustitia qua casta punitur. Vos appello,
 3       II, VII   |            satius erat ad erudiendam iustitia iuuentutem publice recitari
 4       II, XXI   |           incolumitatis, eamque sine iustitia nullo pacto esse posse, "
 5       II, XXI   |      disseruisset, quantum prodesset iustitia ciuitati quantumque obesset,
 6       II, XXI   |        diligentius tractaretur ac de iustitia plura dicerentur, propter
 7       II, XXI   |          uerissimum esse, sine summa iustitia rem publicam regi non posse.
 8       II, XXI   |       ciuitati nec omnino nisi magna iustitia geri aut stare posse rem
 9       II, XXI   |            utrum in ea uiguerit uera iustitia an forte nec tunc fuerit
10       II, XXI   |            numquam in ea fuerit uera iustitia. Secundum probabiliores
11       II, XXI   |         administrata est; uera autem iustitia non est nisi in ea re publica,
12       II, XXI   |              certe ciuitate est uera iustitia, de qua scriptura sancta
13       II, XXII  |             eorum de bona uita atque iustitia ciuitas praecepta contempserat.
14      III, XVI   |            premente, non persuadente iustitia. In quo breuissimo tempore
15       IV, IV    |                    IV] Remota itaque iustitia quid sunt regna nisi magna
16       IV, X     |              Ioue ipso erga Saturnum iustitia ista seruata est? An quia
17       IV, X     |             fabulas redis. Quae ista iustitia est, nobis suscensere, quod
18       IV, XV    |            paruum esset, si quies et iustitia finitimorum contra se bellum
19        V, IX    | exhortationes adhibentur, neque ulla iustitia bonis praemia et malis supplicia
20        V, XV    |            quod de summi et ueri Dei iustitia conquerantur; perceperunt
21        V, XVIII |               quae id pro fide atque iustitia fieri compellat, amittere.
22        V, XX    |        prouidentia, nihil distribuat iustitia, nihil toleret fortitudo,
23     VIII, XXII  |              nocendi cupidissimos, a iustitia penitus alienos, superbia
24       IX, IV    |          facerent bonos, sicut facit iustitia. Quod autem aiunt ea nec
25       IX, IV    |              illa committere, quibus iustitia uiolatur. Ita mens, ubi
26       IX, V     |           praebetur misericordia, ut iustitia conseruetur, siue cum indigenti
27       IX, VII   |       possint amores et odia non pro iustitia, sed sicut populus similis
28       IX, XVII  |         coaptatus inmortali spiritus iustitia, per quam non locorum distantia,
29       IX, XVIII |           erroris, qua non iter agit iustitia; quoniam non per corporalem
30        X, V     |          terrena, sed ne ipsa quidem iustitia hominis Deus egere credendus
31        X, XXIV  |               si facultas datur, pro iustitia perferendam. Ideo enim soluere
32       XI, XXIX  |         puluere scribitur; et aliter iustitia in ueritate incommutabili,
33      XII, VIII  |       hominis peruerse amantis aurum iustitia derelicta, quae incomparabiliter
34      XII, XXVIII|             nec crudelis potest esse iustitia. ~
35     XIII, IV    |              peccando, nunc inpletur iustitia moriendo. Verum hoc in sanctis
36     XIII, V     |              operis inliciti, quando iustitia non sic diligitur, ut peccandi
37     XIII, V     |           diligatur et delectet uera iustitia, non nisi diuina subuenit
38     XIII, V     |               uerum etiam bonis: ita iustitia bene non tantum bonis, sed
39      XIV, XI    |             possit et ipsis bene uti iustitia prouidentissima Creatoris,
40      XIV, XV    |         superbia sibi placuerat, Dei iustitia sibi donaretur; nec sic,
41      XIV, XIX   |        seruientibus possit in homine iustitia ex omni animi parte seruari.
42      XIV, XX    |     perniciem perpetratum est et Dei iustitia uindicatum, Dei gratia in
43       XV, XXII  |       sempiterno bono, quem ad modum iustitia deserta et aurum amatur
44       XV, XXIII |              hanc societatem deserta iustitia declinasse. Nec mirandum
45     XVII, IV    |         faciendum est iudicium atque iustitia, quod nobis prosit in posterum,
46      XIX, IV    |              tollit huic uitae. Quid iustitia, cuius munus est sua cuique
47      XIX, XXI   |              hoc ostendens geri sine iustitia non posse rem publicam;
48      XIX, XXI   |         posse rem publicam; ubi ergo iustitia uera non est, nec ius potest
49      XIX, XXI   |            Quocirca ubi non est uera iustitia, iuris consensu sociatus
50      XIX, XXI   |             est autem ius, ubi nulla iustitia est: procul dubio colligitur,
51      XIX, XXI   |         procul dubio colligitur, ubi iustitia non est, non esse rem publicam.
52      XIX, XXI   |               non esse rem publicam. Iustitia porro ea uirtus est, quae
53      XIX, XXI   |              distribuit. Quae igitur iustitia est hominis, quae ipsum
54      XIX, XXI   |             aduersus iniustitiam pro iustitia. Et quoniam, cum prius ageretur
55      XIX, XXI   |             homine tali non est ulla iustitia, procul dubio nec in hominum
56      XIX, XXI   |         publica esse dicatur, in quo iustitia non est. Si enim dicunt
57      XIX, XXIII |          Quapropter ubi non est ista iustitia, ut secundum suam gratiam
58      XIX, XXIII |                ubi ergo non est ista iustitia, profecto non est coetus
59      XIX, XXVII |          gaudium. Ipsa quoque nostra iustitia, quamuis uera sit propter
60      XIX, XXVII |              Hic itaque in unoquoque iustitia est, ut oboedienti Deus
61      XIX, XXVII |  adipiscendae causa habenda est ista iustitia, quoniam sanata inmortalitate
62       XX, II    |            quibus non apparet diuina iustitia, salutaris est diuina doctrina.
63       XX, II    |               summa sapientia, summa iustitia, nulla infirmitas, nulla
64       XX, IV    |        peccati. Nunc autem sine lege iustitia Dei manifestata est, testificata
65       XX, IV    |              per legem et prophetas; iustitia autem Dei per fidem Iesu
66       XX, IV    |              omnes qui credunt. Haec iustitia Dei ad nouum pertinet testamentum
67       XX, IX    |         uobis quia, nisi abundauerit iustitia uestra super scribarum et
68       XX, IX    |           ergo super hos abundauerit iustitia uestra, id est, ut uos non
69       XX, XVIII |         ipsius expectamus, in quibus iustitia inhabitat. Nihil hic dixit
70       XX, XXV   |         Domino offerentes hostias in iustitia, et placebit Domino sacrificium
71       XX, XXV   |         Domino offerentes hostias in iustitia, et placebit Domino sacrificium
72       XX, XXV   |           porro in plena perfectaque iustitia, cum mundati fuerint, ipsi
73       XX, XXVI  |            Leui oblaturos hostias in iustitia; non ergo in peccato ac
74       XX, XXVI  |          polliceri. Non enim tunc in iustitia, sed in peccatis hostias
75       XX, XXVI  |             posse offerre hostias in iustitia, qui offerunt in fide (iustus
76       XX, XXVI  |              qui offerant hostias in iustitia? Ac per hoc quoniam post
77       XX, XXVI  |             ita se ipsos offerent in iustitia, ut tales hostiae omni modo
78      XXI, XI    |               quasi ullius id umquam iustitia legis adtendat, ut tanta
79      XXI, XXIV  |            quae in lege est, non est iustitia Dei dulcis, quia nesciunt
80      XXI, XXIV  |    gloriantur, in Domino glorientur. Iustitia quippe Dei Christus est,
81      XXI, XXIV  |        apostolus, sapientia a Deo et iustitia et sanctificatio et redemptio,
82      XXI, XXIV  |            non sunt subiecti. In qua iustitia est multa multitudo dulcedinis
83      XXI, XXVII |              dixit: Nisi abundauerit iustitia uestra super scribarum et
84     XXII, II    |             in uobis et uelle, sicut iustitia Dei non solum qua ipse iustus
85     XXII, XXIV  |              humani, in qua laudatur iustitia punientis, qualibus et quam