Liber, Caput

 1        I, XXIV  |           se homo interimat, procul dubio iudicauit. Inter omnes suos
 2        I, XXVII |           iusta esse posset, procul dubio iustior quam ista non esset.
 3        I, XXXVI |         fuissent; quae omnia procul dubio nobis tribuerent, si iam
 4       IV, II    |         fuissent; quae omnia procul dubio nobis tribuerent, si iam
 5       IV, XV    |          ista felicitas. Sed procul dubio felicitas maior est uicinum
 6        V, X     |           arbitrio: et uerum procul dubio dicimus, et non ideo ipsum
 7       VI, VII   |        theologian dicerentur procul dubio pertinere et a ciuilis theologiae
 8     VIII, XXIV  |    religione diuina, tamen eis sine dubio meliores sunt, quos deos
 9       IX, VIII  |         aeternos esse animos procul dubio sicut Platonicus sentit.
10        X, XXVI  |       adhaerendo beati sunt, procul dubio neque per ullam significantem
11        X, XXIX  |        dicis esse concessum, procul dubio Dei gratiam, non hominis
12        X, XXXI  |             iste confitetur, procul dubio coepit ex tempore, et tamen
13        X, XXXII |         cognitione perlatam: procul dubio confitetur esse aliquam,
14        X, XXXII |         quibus ea quae restant sine dubio speremus implenda? Non enim
15       XI, VI    |           cuncta quae fecit: procul dubio non est mundus factus in
16       XI, XI    |        beataeque uitae, quae procul dubio non nisi aeterna est aeternitatisque
17       XI, XIII  |       uoluntate cecidissent: procul dubio multo est durius nunc putare
18       XI, XVII  |          figmenti Domini. Quia sine dubio, ubi est uitium malitiae,
19       XI, XXIV  |          dicente factum est, procul dubio per Verbum factum est; in
20       XI, XXV   |         Deum habet auctorem, procul dubio ut uera sapiamus ipsum debemus
21       XI, XXVI  |            etiamsi fallerer, procul dubio in eo, quod me noui esse,
22       XI, XXVII |        tardiusque moriantur. Procul dubio ergo indicant, inmortalitatem,
23       XI, XXXIII|            opera Dei, habent procul dubio nonnullam similitudinem
24      XII, I     |          uituperatur uitium, procul dubio natura laudatur. Nam recta
25      XII, III   |        iustum et omne iustum procul dubio bonum. Non enim quisquam
26      XII, VI    |             et essentia est, procul dubio bona est, habens modum et
27      XII, XVIII |       possit intellegi): hoc procul dubio, quod dicitur prius et posterius,
28      XII, XXI   |           augeatur: etiam ipse sine dubio, quicumque erit, ante utique
29     XIII, II    |             mala; secunda uero sine dubio sicut nullorum bonorum est,
30     XIII, VI    |         perpetuata propagine procul dubio sit mors poena nascentis,
31     XIII, XI    |          etiam sensus adsit, procul dubio uiuit homo, qui constat
32     XIII, XV    |       denuntiatae sunt, quae procul dubio fuerant secuturae. Nam in
33     XIII, XXIII |       spiritum uiuificantem, procul dubio Christum significans, qui
34      XIV, VII   |        sicut etiam se ipsum: procul dubio propter hunc amorem dicitur
35      XIV, XXIII |        libidinis indigentiam procul dubio, nisi culpabilis inoboedientia
36       XV, IV    |              Haec bona sunt et sine dubio Dei dona sunt. Sed si neglectis
37       XV, XII   |        tredecim nostri sunt, procul dubio, primum quando genuit, undecim
38       XV, XXIII |          putant, sed homines procul dubio fuisse, scriptura ipsa sine
39       XV, XXVI  |           diluuii uastitate: procul dubio figura est peregrinantis
40      XVI, II    |           calix iste, quo suam sine dubio significat passionem; siue,
41      XVI, XV    | septuagensimus quintus erat, procul dubio patris eius, qui eum septuagensimo
42      XVI, XXXV  |            reprobato; quando procul dubio, quantum adtinet ad originale
43      XVI, XXXVI |          nouerat. Erant enim procul dubio paternae fidei et oboedientiae
44     XVII, III   |             plebem: Hierusalem sine dubio superna prophetatur, cuius
45     XVII, IV    |            qui omnes homines procul dubio iudicabit. Sed melius intelleguntur
46     XVII, VIII  |            Christus ueniret, procul dubio post mortem regis Dauid,
47     XVII, XVI   |           saeculum saeculi): procul dubio quidquid hic tropicis locutionibus
48    XVIII, XXXI  |             permittitur, cui procul dubio et rebus prosperis consolatio,
49    XVIII, XXXI  |        quando habere coepit, procul dubio tunc innotuit per eius corporalem
50      XIX, I     |            uirtus dicitur et procul dubio discitur, uelut naturaliter
51      XIX, XII   |          nutum obtemperantibus sine dubio delectatur. Nam si non fiat,
52      XIX, XXI   |          nulla iustitia est: procul dubio colligitur, ubi iustitia
53      XIX, XXI   |           est ulla iustitia, procul dubio nec in hominum coetu, qui
54       XX, I     |         inuidendo subuertit, procul dubio iudicauit; nec sine illius
55       XX, V     |            dicebat, de mortuis sine dubio loquebatur, quos tamen in
56       XX, V     |            In regeneratione, procul dubio mortuorum resurrectionem
57       XX, VII   |             quibus ecclesiam procul dubio uoluit intellegi, donec
58       XX, VIII  |           usque in illum finem sine dubio conuertentur; et utique
59       XX, IX    |            mille annis, eisdem sine dubio et eodem modo intellegendis,
60       XX, XIV   |             se habebant. Hoc procul dubio prius factum est, quam essent
61      XXI, V     |         pauca posuimus, quae procul dubio si esse nescirent et ea
62      XXI, VII   |            quibus plenus est procul dubio maius et excellentius etiam
63      XXI, XXII  |         ignoscendo peccatum, procul dubio elemosynam facit. Quam rem
64      XXI, XXIII |            quibus erit finem procul dubio non habebit.
65      XXI, XXVII |         dignos paenitentiae, procul dubio non inuenientur eas facere,
66     XXII, XXIX  |         quales nunc habemus: procul dubio per eos Deus uideri non
67     XXII, XXIX  |   resurrectionem quidem carnis sine dubio prophetauit, non tamen dixit: "