Liber, Caput

 1        I, XXII  |        potest ferre quam fugere et humanum iudicium maximeque uulgare,
 2        I, XXVIII|      humanae gloriae, ne amaretur, humanum successit opprobrium. In
 3        I, XXXI  |          capessenda humili pietate humanum mutaret affectum et a dominatu
 4       II, III   |          locorum et temporum genus humanum oportet adfligi, causa accidere
 5       II, XXV   |    trepidaret affectio, sed potius humanum scelus diuino excusaretur
 6      III, I     |        claudius genus contereretur humanum, quos alios quam istos deos
 7      III, XIV   |           malis agitat et conterit humanum genus. Hac libidine Roma
 8      III, XXXI  |      commemorae longum putaui): si humanum genus ante bella Punica
 9        V, XXI   |            adiutorio deserit genus humanum, quando uoluit et quantum
10        V, XXII  |       adterere uel consolari genus humanum, ut alia citius, alia tardius
11       VI, I     |      inridentur: itane desipit cor humanum, ut, quorum deorum cultum
12       VI, VI    |         circumsonat. Quid hic agit humanum quamuis excellentissimum
13      VII, XIX   |          seminum optimum est genus humanum. De hac crudelissima uanitate
14      VII, XXVI  |           ut nec salutem nec decus humanum corpus aut anima colentis
15      VII, XXX   |           et castigandum est genus humanum, exordiis progressibus finibusque
16     VIII, XIV   |          hoc pacto admonuit animum humanum, quamuis adhuc in his moribundis
17       IX, VIII  |             nullo modo recte genus humanum descriptionis huius tam
18       IX, XX    |         meritis possidebatur genus humanum, Dei humilitas, quae in
19        X, XI    |            qui dicitur fallax, aut humanum omne commentum.
20        X, XXVII |      inquinant potius quam purgant humanum spiritum falsitate phantasmatum
21        X, XXIX  |        fidem recipiendum est, etsi humanum diuino, etsi mutabile incommutabili,
22        X, XXXII |            liberandae animae genus humanum relinquere potuisse non
23      XII, IX    |         quem primum Deus condidit, humanum genus sumpsit exordium secundum
24      XII, X     |      dictum fuerit, si semper fuit humanum genus, quonam modo uerum
25      XII, XII   |            ex elementis eius genus humanum ac deinde a parentibus progeniem
26      XII, XV    |       exitum inueniunt? quia genus humanum atque ista nostra mortalitas
27      XII, XV    |          tempore condidit et genus humanum ex uno multiplicauit? Quando
28      XII, XVII  |       antequam genus institueretur humanum, me fateor ignorare; non
29      XII, XXI   |            quo esse coeperit genus humanum, quia per nescio quos circuitus
30      XII, XXII  |      condidit, multiplicaret genus humanum, quam si id incohasset a
31      XII, XXII  |            uno diffunderetur genus humanum. ~
32      XII, XXIII |         unitas, genus instituisset humanum. ~
33     XIII, III   |        transiturum uniuersum genus humanum fuit, quando illa coniugum
34     XIII, XIV   | calamitatis huius exorta est, quae humanum genus origine deprauata,
35      XIV, I     |         iam superioribus libris ad humanum genus non solum naturae
36       XV, VIII  |        multiplicari potuisse genus humanum, ut esset unde constituerentur
37       XV, XI    |       ciuitatem multiplicari genus humanum. ~
38       XV, XVI   |              XVI] Cum igitur genus humanum post primam copulam uiri
39       XV, XVI   |        numquam licere potuerit. Ad humanum enim sensum uel adliciendum
40       XV, XX    |        confusa, ut uniuersum genus humanum exceptis octo hominibus
41       XV, XXVI  |            eius significant corpus humanum, in cuius ueritate ad homines
42      XVI, IX    |         homine genus institueretur humanum. Quapropter inter illos
43      XVI, X     |       loquella una, tunc iam genus humanum alienatum fuisse a cultu
44      XVI, XI    |           qua sola uniuersum genus humanum loquebatur. ~Dixerit aliquis:
45      XVI, XII   |     remanserat ad reparandum genus humanum, sic in diluuio multarum
46     XVII, XX    |            sibi aedificasse corpus humanum et huic, tamquam capiti
47    XVIII, XXXI  |           Mediatoris currere genus humanum, haereticos mouit, qui sub
48      XIX, VII   |       quibus miserabilius quatitur humanum genus, siue cum belligeratur,
49      XIX, VII   |           se putat beatum, quia et humanum perdidit sensum. ~
50      XIX, XIII  |            instituit mortale genus humanum, dedit hominibus quaedam
51       XX, VII   |            fortem, quia ipse genus humanum potuit tenere captiuum;
52       XX, XXIV  |         nullis flammis totum genus humanum perire posse contendunt:
53      XXI, XII   |       atque ita dispertiatur genus humanum, ut in quibusdam demonstretur
54      XXI, XVIII |    misericordiam Deo tribuunt erga humanum genus. Dicunt enim de malis
55      XXI, XVIII |             per generalem in genus humanum quasi Dei miserationem inpunitatem
56     XXII, XXI   |           sint indicia circa genus humanum bonitatis Dei, quis poterit
57     XXII, XXII  |      quantis poenis genus agitetur humanum, quae non ad malitiam nequitiamque
58     XXII, XXII  |    auxilium, satis et hinc apparet humanum genus ad luendas miseriarum