Liber, Caput

 1        I, XIV   |         gentis, licet barbarae, tamen humanae, qui prophetam non deseruit
 2        I, XIX   |               offensionem suspicionis humanae. ~
 3        I, XXVIII|            diuinum accessit auxilium; humanae gloriae, ne amaretur, humanum
 4       II, I     |         perspicuae ueritatis infirmus humanae consuetudinis sensus non
 5       II, XIII  |              oblectamentum uoluptatis humanae quaererentur, uitio morum
 6      III, X     |          auiditas adipiscendae laudis humanae, sed necessitas tuendae
 7       IV, XXX   |          similitudinem imbecillitatis humanae. Nam et perturbatis animis
 8        V, IX    |             magnus et doctus et uitae humanae plurimum ac peritissime
 9        V, IX    |   praescientia continetur, quoniam et humanae uoluntates humanorum operum
10        V, XIII  |              melius saltem cupiditate humanae laudis et gloriae non quidem
11        V, XIII  |                non uentositate laudis humanae, hanc intulit uniuersalem
12        V, XIV   |           recta sunt, etiam ipse amor humanae laudis erubescat et cedat
13        V, XIV   |               a praedicatione salutis humanae tanto fremitu offensionis
14        V, XIV   |             tanto fremitu offensionis humanae. Et quod eos diuina facientes
15        V, XVII  |          uideo, praeter illum gloriae humanae inanissimum fastum, in quo
16        V, XVIII |          libertas et cupiditas laudis humanae, quae ad facta compulit
17        V, XIX   |       Interest sane inter cupiditatem humanae gloriae et cupiditatem dominationis.
18        V, XIX   |           esse, quando gloriae seruit humanae; eos tamen, qui ciues non
19        V, XX    |          talis fingatur, ubi uirtutes humanae gloriae seruiunt. Licet
20        V, XX    |            ulla est, alio modo quodam humanae subditur laudi; neque enim
21        V, XXVI  |              culminis et sublimitatis humanae; quorum operum merces est
22       VI, I     |           consideratione fragilitatis humanae caducos apices terreni regni
23       VI, IX    |             ultra quaeritur? Parcatur humanae uerecundiae; peragat cetera
24       IX, V     |               consuetudine locutionis humanae etiam in eos usurpentur
25       IX, XII   |      repetiuit, ut eis tria contraria humanae condicionis opponeret. "
26        X, I     |            obseruantia propinquitatis humanae insolenter auferri. Pietas
27        X, XII   |           artibus, ut uniuersum modum humanae facultatis excedant: quid
28        X, XV    |         transitorias temporum morulas humanae linguae uocibus loqueretur,
29        X, XXXII |           materia infima fragilitatis humanae. Non talia sancti homines
30      XII, IV    |          aliquo reprehendere uanitate humanae temeritatis audeamus. Quamquam
31      XII, VIII  |           iactantia uitium est laudis humanae, sed animae peruerse amantis
32      XII, XXI   |      liberaret: qua tandem temeritate humanae uanitatis audemus negare
33     XIII, I     |           origine ac propagine mortis humanae disputationem a nobis institutam
34      XIV, I     |               quam duo quaedam genera humanae societatis existerent, quas
35      XIV, IV    |           loquimur, non in sapientiae humanae doctis uerbis, sed doctis
36      XIV, IV    |         dictum est: Non in sapientiae humanae doctis uerbis, potuit dici: "
37      XIV, IX    |           flemus. Habemus ergo eas ex humanae condicionis infinnitate;
38      XIV, XI    |             scilicet inferiore illius humanae copulae incipiens, ut gradatim
39      XIV, XXIII |        explicandis, quantum possumus, humanae generationis effectibus
40      XIV, XXIV  |             libidine sermre uoluntati humanae humana membra potuisse?
41      XIV, XXVII |               tuitionem, angelicae et humanae rationali creaturae consequenti
42       XV, XVI   |            quia nescio quo modo inest humanae uerecundiae quiddam naturale
43    XVIII, XXXI  |        spiritu, sed coniectura mentis humanae, quae aliquando ad uerum
44      XIX, V     |          usque quaque plenae sunt res humanae, ubi iniurias suspiciones,
45      XIX, VI    |       aliquando et ipsi, qui arguunt, humanae societati fortasse, ne crimina
46      XIX, VII   |              gradum ponunt societatis humanae, incipientes a domo atque
47      XIX, VIII  |          mortibus, maxime quorum sunt humanae societati officia necessaria,
48      XIX, IX    |            necessaria est nisi magnae humanae miseriae, quae ignorantia
49      XIX, XIV   |            studio cognitionis propter humanae mentis infirmitatem in pestem
50      XIX, XIV   |          ordine uel ipsius societatis humanae. Vnde apostolus dicit: Quisquis
51       XX, XXI   |          autem pro modulo capacitatis humanae longe minus quam sunt atque
52      XXI, V     |            excedunt enim uires mentis humanae), existimant falsa esse
53      XXI, VIII  |           natura est"; quoniam scimus humanae carnis istam non esse naturam:
54     XXII, XII   | resurrectionis inludant ac sic animae humanae aut alternantes, sicut Plato,
55     XXII, XIII  |            resurgent et erunt aliquae humanae animae si ne corporibus
56     XXII, XIII  |        gestarunt; aut si omnes animae humanae recipient resurgentia sua
57     XXII, XXIV  |        Creatoris. ~Ipse itaque animae humanae mentem dedit, ubi ratio
58     XXII, XXIV  |            enim nunc de natura mentis humanae, qua ista uita mortalis