Liber, Caput

 1        I, XIV   |       agimus, malunt inridere quam credere, qui tamen suis litteris
 2        I, XXVI  |            aliud nobis fas non est credere. Cum autem Deus iubet seque
 3       II, XVI   | confinxerit, quod prudenter Romani credere noluerunt, propterea non
 4      III, II    |          ne grauius sit tales deos credere quam diis talibus peierare.
 5        V, XIV   |         diceret: Quo modo potestis credere gloriam ab inuicem expectantes
 6        V, XXXIII|         Carthaginem dicebatur, hoc credere spargere iactare paganos,
 7       VI, VII   |      inuentura mercedem, quam sibi credere deberet ab Hercule persolutam.
 8       VI, X     |      putant: ne Iunonis quidem, si credere poetis uelis, iracundissimae
 9     VIII, XIII  |           de diis quid aliud decet credere?) illa profecto uacuatur
10     VIII, XXIV  |             Nimis enim stultum est credere deos, quos fecerunt homines,
11       IX, I     |             ut nullum deorum malum credere auderent. Sed illi, qui
12        X, XVIII |          cur illis litteris nolint credere ista facta esse, quibus
13        X, XXIX  |     superna subuexit, hoc fortasse credere recusatis intuentes Porphyrium
14        X, XXX   |         est. Puduit scilicet illud credere, ne mater fortasse filium
15        X, XXX   |        uectaret; et non puduit hoc credere, ubi reuoluta mater in puellam
16        X, XXX   |          Porphyrio quoniam re uera credere stultum est ex illa uita,
17        X, XXXI  |         enim hoc Platonici nollent credere, hanc utique causam idoneam
18       XI, III   |       remota sunt, his nos oportet credere, qui haec in illo incorporeo
19       XI, XIII  |           facti sunt angeli, alios credere ita factos ut non acciperent
20       XI, XXII  |            infirmitas deficit, ita credere occultam, sicut erant quaedam,
21       XI, XXIII |      simplicem bene ac simpliciter credere, ut Deus bonus conderet
22      XII, XIII  |        uerteretur, eis, qui nolunt credere non eum semper fuisse, sed
23      XII, XVIII |            Nobis autem fas non est credere, aliter affici Deum cum
24      XII, XXI   |         conuenientius pietati quam credere non esse inpossibile D ~
25      XII, XXV   |    mortalisque creatorem nisi Deum credere ac dicere, et antequam possit
26      XII, XXVIII|        nulla facta prodigia debent credere; neque enim et ipsa, si
27     XIII, XVII  |        ista permittant, cur nolunt credere, diuina uoluntate atque
28      XIV, XXIII | necessarium peccatum fuit. Quod si credere absurdum est, illud potius
29      XIV, XXVII |     demonstraret. Quis enim audeat credere aut dicere, ut neque angelus
30       XV, XX    |          illis hominibus tam seram credere pubertatem, quod scilicet
31      XVI, III   |      filiis remanserunt? Absit hoc credere; sed gentes, propter quas
32      XVI, VI    |      imaginem nostram, nec fas est credere ad imaginem angelorum hominem
33      XVI, VIII  |       hominum, quae dicuntur esse, credere non est necesse. Verum quisquis
34    XVIII, XVIII |         non quibuscumque, qualibus credere putaremus indignum, sed
35    XVIII, XXVIII|        Israelitas, qui nunc nolunt credere in Christum, postea credituros,
36    XVIII, XXXI  |            ingenia litterata digna credere ista de Christo, quae credere
37    XVIII, XXXI  |      credere ista de Christo, quae credere non uultis in Christum,
38    XVIII, XXXI  |            artibus factum est, cur credere dubitant eadem uirtute diuina
39      XIX, IV    |        quoniam non uidentes nolunt credere, hic sibi conantur falsissimam
40      XIX, XVIII |         nec per testes, quibus non credere absurdum est, in nostram
41       XX, I     |         debemus; quibus qui nolunt credere humanis ratiunculis falsis
42       XX, XXVI  |          ipse, quem debemus utique credere ceteris fuisse iustiorem,
43       XX, XXX   |         etiam hi, qui nolunt adhuc credere in Christum, iam nobiscum
44      XXI, II    |         esse non posse: aut nolunt credere, si ostendere non ualemus;
45      XXI, V     |            nolunt diuinis litteris credere; quid aliud quam non putantes
46      XXI, V     |            dicentibus nobis nolunt credere aliquando uenturum. Quis
47      XXI, V     |     quaecumque uoluerit; eique nos credere praedicenti, quem neque
48      XXI, V     |          neque mentientem possumus credere. Hi tamen fidei reprehensores
49      XXI, VI    |          non habemus necesse omnia credere, quae historia continet
50      XXI, VI    |         non dubitamus oportere nos credere. De his autem miraculorum
51      XXI, VII   |           uelut inpossibile nolunt credere eisque redditionem rationis
52      XXI, VII   |            recta reprehensione non credere. ~Nam nec ego uolo temere
53      XXI, VII   |        litteris credant, qui nobis credere, quando id, quod eorum experientiam
54      XXI, VIII  |        respondent propterea se non credere quae de humanis semper arsuris
55      XXI, XVII  |         uel quibusdam eorum nolunt credere poenam sempiternam futuram,
56      XXI, XXIII |       existimare et uitam aeternam credere sine fine, cum Christus
57     XXII, IV    |          fortius argumentaremur id credere recusantes et diceremus
58     XXII, XXV   |         crediturus praedictus est, credere noluerunt? Si enim propterea