Liber, Caput

 1        I, XI   |            Quid autem interest, quo mortis genere uita ista finiatur,
 2        I, XVII |           Christi, uerum etiam suae mortis reus finiuit hanc uitam,
 3        I, XXVI |            speratur, quia reos suae mortis melior post mortem uita
 4       II, XXI  |            coepisse Sallustius. Nam mortis eius fit in eisdem libris
 5        V, X    |        potest, sicut est necessitas mortis: manifestum est uoluntates
 6        V, XVIII|          quae nos ab iniquitatis et mortis et diaboli dominatu liberos
 7     VIII, XI   |           et unum uixisset, ab anno mortis eius usque ad id tempus,
 8       IX, IV   |             qui aderant, quamuis in mortis uicinia curiosissime adtentis,
 9       IX, XV   |     seducerent ad miseriam, et suae mortis humilitate et suae beatitudinis
10        X, VIII |          destructa uelut crucifixae mortis similitudine signaretur?
11      XII, XXI  |          mors, quae ab hac liberat, mortis huius amore timeatur), post
12     XIII, I    |             de origine ac propagine mortis humanae disputationem a
13     XIII, I    | oboedientiae munere sine interuentu mortis angelica inmortalitas et
14     XIII, II   |              II] Sed de ipso genere mortis uideo mihi paulo diligentius
15     XIII, III  |           si non peccassent, nullum mortis experirentur genus; sed
16     XIII, III  |        quidem adtinet ad peccati et mortis originem. Non enim ad infantilem
17     XIII, IV   |           dumtaxat aetatibus, etiam mortis fuerat superandus timor,
18     XIII, V    |           peccati. Aculeus, inquit, mortis est peccatum, uirtus autem
19     XIII, VII  |           dimitteretur, quod timore mortis negauerant Christum, in
20     XIII, XII  |       moriemini s non tantum primae mortis partem priorem, ubi anima
21     XIII, XII  |      separata punitur; sed quidquid mortis est usque ad nouissimam,
22     XIII, XIII |           sumus, trahentes originem mortis et in membris nostris uitiataque
23     XIII, XIV  |         peccatum uitiata et uinculo mortis obstricta iusteque damnata
24     XIII, XIV  |         corrupta, usque ad secundae mortis exitium, quae non habet
25     XIII, XVI  |        dissoluemini, neque uos ulla mortis fata periment, nec erunt
26     XIII, XIX  |           esse posse existimat, sed mortis necessitate dissolui, nec
27     XIII, XXIII|    indissolubili, sed ligno uitae a mortis necessitate prohibebatur
28     XIII, XXIII|        uitae separatione iustissima mortis in eis etiam corporalis
29     XIII, XXIII|    propagatione praeuaricationis et mortis, quam nobis intulit generatio;
30      XIV, I    |     posteros obligatione peccati et mortis necessitate transmissa.
31      XIV, I    |             necessitate transmissa. Mortis autem regnum in homines
32      XIV, X    |         post nullum laboris doloris mortis experimentum, qualis erit
33       XV, XXIV |      quandoque morituris tale genus mortis faciat aliquid, quod eis
34      XVI, XLI  |            illud. Ipsum autem genus mortis, hoc est sublimitas crucis,
35     XVII, XVIII|           suum, quem sibi alienum a mortis passione confingunt. Ideo
36     XVII, XVIII|          faciendi, et Domini exitus mortis. quid apertius diceretur?
37     XVII, XVIII|            exitus alios habere quam mortis. Ideo cum dictum esset:
38     XVII, XVIII|    subiunctum est: Et Domini exitus mortis, ut ostenderetur moriendo
39      XIX, IV   |            beatam, quae ut finiatur mortis quaerit auxilium! Si beata
40       XX, XV   |       significans diabolum, quoniam mortis est auctor infernarumque
41       XX, XVII |         aculeus tuus? Aculeus autem mortis est peccatum. Quod tunc
42      XXI, III  |         rationis est dolorem facere mortis argumentum, cum uitae potius
43      XXI, III  |          igitur necessarium futurae mortis argumentum dolor. ~
44      XXI, VIII |     quantumque fuerit a necessitate mortis alienus (quibus utique si
45      XXI, XI   |            homines supplicio primae mortis, hoc est de illa ciuitate
46      XXI, XI   |          homines supplicio secundae mortis auferre. Sicut enim non
47     XXII, XXIV |        inpacta est etiam necessitas mortis; sed utrumque simul currit
48     XXII, XXVI |         dissoluemini neque uos ulla mortis fata periment nec erunt