Liber, Caput

 1        I, IX   |          infirmitate, qua delectat lingua blandiens et humanus dies
 2      III, II   |           copiam, quos manus atque lingua periurio aut sanguine ciuili
 3     VIII, II   |          ad litteras Graecas, quae lingua inter ceteras gentium clarior
 4     VIII, X    | philosophorum extiterint in Graeca lingua, Ionicorum et Italicorum,
 5     VIII, X    |    notiores. Nam et Graeci, quorum lingua in gentibus praeminet, eas
 6     VIII, XII  |       Porphyrius; in utraque autem lingua, id est et Graeca et Latina,
 7     XIII, XI   |        quod est moritur, in Latina lingua nec grammatici declinare
 8     XIII, XXIV |       maluerunt, eo quod in Latina lingua illud magis obtinuit consuetudo,
 9      XIV, XIX  |            posset hoc facere, nisi lingua et manus iubente quodam
10       XV, XI   |            interpretum, quam in ea lingua esse falsum, unde in nostram
11       XV, XIV  |         rerum gestarum fides ab ea lingua repetenda est, ex qua interpretatum
12       XV, XVII |            perhibetur esse in illa lingua, id est Hebraea, masculo
13       XV, XXIII|         angelus perhibetur, Latina lingua nuntius interpretatur. Sed
14      XVI, IV   |           illud tempus, quando una lingua omnium fuit, et inde iam
15      XVI, IV   |            dominatio imperantis in lingua est, ibi est damnata superbia,
16      XVI, VI   |      Africa barbaras gentes in una lingua plurimas nouimus. ~
17      XVI, XI   |              XI] Quam ob rem sicut lingua una cum esset omnium, non
18      XVI, XI   |          et ante diluuium una erat lingua, et tamen omnes praeter
19      XVI, XI   |          ea quae antea fuit omnium lingua remaneret. Vnde, sicut supra
20      XVI, XI   |         eius familia remansit haec lingua, diuisis per alias linguas
21      XVI, XI   |     linguas ceteris gentibus, quae lingua prius humano generi non
22      XVI, XI   |            nihil aliud quam humana lingua uel humana locutio uocabatur,
23      XVI, XI   |            potius debuit appellari lingua illa, quae fuit omnibus
24      XVI, XI   |        eius nomine nomen acciperet lingua, quae apud illum potuit
25      XVI, XI   |           populus Dei. Nec frustra lingua haec est, quam tenuit Abraham,
26      XVI, XI   |        oriatur, et Hebraea uocatur lingua, quam patriarcharum et prophetarum
27      XVI, XI   |           diuisione linguarum, ubi lingua illa remanere potuerit,
28      XVI, XI   |        filius eius Phalech, si una lingua permansit ambobus. Et certe
29      XVI, XI   |         eius gens Hebraea eademque lingua), sed propter tempus insigne,
30      XVI, XII  |         qua iam sola etiam Hebraea lingua remanserat (quamuis et ipse,
31      XVI, XLIII|      Patrem (Pascha quippe Hebraea lingua transitus interpretatur),
32      XVI, XLIII|          ipsum Abraham; et ideo in lingua inuenta est, id est Hebraea.
33     XVII, VI   |           habebit". Vnde in Latina lingua hoc uerbum accipit praepositionem
34     XVII, XVI  |           dico ego opera mea regi. Lingua mea calamus scribae uelociter
35     XVII, XVIII|          est cor meum et exultauit lingua mea, insuper et caro mea
36    XVIII, XII  |         inditum nomen. Graeca enim lingua *e)/ris contentio, *xqw\
37    XVIII, XXIII|            iam nos prius in Latina lingua uersibus male Latinis et
38      XIX, XV   |        uocabuli seruorum in Latina lingua inde creditur ducta, quod
39      XIX, XXIII|            quem ad modum ex Graeca lingua in Latinam interpretata
40       XX, XXIII|       tempora indefinite hic dicta lingua Latina; sed per dualem numerum
41      XXI, X    |           et Lazarum uidit, qualis lingua cui umorem exiguum desiderauit