Liber, Caput

 1        I, XV    |          deos ad istam temporalem felicitatem suis prodesse cultoribus,
 2        I, XV    |       uitam uelut mercedem reddit felicitatem, cur calumniantur temporibus
 3       II, V     | crediderant. Profecto ille tantam felicitatem suae matri, si fieri posset,
 4       II, XXIII |       quam nimis diligunt, tantam felicitatem et posse homines, sicut
 5       II, XXIII |           tribuo Marii sanguineam felicitatem, sed occultae potius prouidentiae
 6       II, XXIII |         ne magnipendamus terrenam felicitatem, quae sicut Mario malis
 7       II, XXIV  |          Promittebant praesagando felicitatem magnam nec malam cupiditatem
 8      III, XVII  |           fallacemque mundi huius felicitatem colendi existimantur, cum
 9      III, XXI   |         istam tantummodo coluntur felicitatem. Sed quia Sallustius eo
10       IV, III   |       quae prudentia, cum hominum felicitatem non possis ostendere, semper
11       IV, III   |       sunt, sufficit eis ad ueram felicitatem, qua et ista uita bene agatur
12       IV, XXI   |   diuturnitas, ad eandem pertinet felicitatem, cur non intellectum est
13       IV, XXI   |         habenti uirtutem, habenti felicitatem. Quid doctrinae uel a Mercurio
14       IV, XXIII |          crescebat, et adhuc nemo Felicitatem colebat? An ideo grandius
15       IV, XXIII |        scirent. Nullo modo igitur Felicitatem Iuppiter ipse contemneret,
16       IV, XXIII |        aliquid ab aliquo deo nisi felicitatem uelit accipere uel quod
17       IV, XXIII |        uelit accipere uel quod ad felicitatem existimat pertinere? Proinde
18       IV, XXIII |    infelicitate, qui tamquam deam felicitatem colit et Deum datorem felicitatis
19       IV, XXV   |          ab aliquo deo dari posse felicitatem, et hoc senserunt homines,
20       IV, XXV   |           ab ipso Ioue dari posse felicitatem, quem iam colebant, sed
21       IV, XXV   |   nesciebant, eos credidisse dari felicitatem: ipse ergo quaeratur, ipse
22       IV, XXVI  |      homine abiectior? Iste daret felicitatem, qui tam infeliciter colebatur,
23       IV, XXXIII|      regit moderatorque disponit: felicitatem uero non dat nisi bonis.
24        V, Pr    |      optandarum plenitudinem esse felicitatem, quae non est dea, sed donum
25        V, XXI   | potestatem nisi Deo uero, qui dat felicitatem in regno caelorum solis
26        V, XXV   |        ideo Christianus esset, ut felicitatem Constantini mereretur, cum
27       VI, XII   |       oportere. Porro qui non dat felicitatem, uitam quo modo dare posset
28       VI, XII   |           ille dat, qui dat ueram felicitatem. Quam quoniam illi, quos
29      VII, I     |       perueniri ad aeternae uitae felicitatem talium deorum cultu, quales
30     VIII, XII   |          theologia, utrum propter felicitatem, quae post mortem futura
31     VIII, XVI   | adnumeraret uirtutem, sapientiam, felicitatem et haec eos diceret habere
32        X, XXV   |    fragilem et quodam modo luteam felicitatem a suo Deo quaesiuit in terra.
33       XI, XXXI  |       facilitatem et requiescendi felicitatem. Sine difficultate quippe
34     XIII, XVII  |           et perfectam sapientiae felicitatem teneret et corpus proprium
35     XVII, VII   |          carnalem, sed spiritalem felicitatem. Propter quod ipse magnus
36     XVII, XX    |       uera est, in futuro saeculo felicitatem, festinanter beari huius
37      XXI, XIV   |         ad praesentis uitae uanam felicitatem contra suos inimicos prodesse
38      XXI, XVII  |       tardius liberantur aeternam felicitatem putant. Quae sententia si
39     XXII, XXIV  |         ad inmortalem perueniendi felicitatem, quae uirtutes uocantur
40     XXII, XXX   |         peccando nec pietatem nec felicitatem tenuimus, uoluntatem uero