Liber, Caput

 1        I, XI   |         fuerat aliquando moriturus. Finis autem uitae tam longam quam
 2       II, I    |           Et tamen quis disceptandi finis erit et loquendi modus,
 3       II, XVIII| Discordiarum et certaminis utrimque finis fuit secundum bellum Punicum. "
 4      III, XIII |         nomen Statoris inuenit; nec finis esset tanti mali, nisi raptae
 5      III, XVII | Discordiarum et certaminis utrimque finis fuit secundum bellum Punicum."
 6        V, XIV  |          omnium pro illa officiorum finis incolumitas eius et regnum
 7     VIII, III  |           constituerunt finem boni. Finis autem boni appellatur, quo
 8     VIII, VIII |          requiramus. Ideo quippe et finis est dictus, quia propter
 9        X, III  |         ipse omnis appetitionis est finis. Hunc eligentes uel potius
10        X, III  |          nosset, constitutus est ei finis, quo referret omnia quae
11        X, III  |         esse quam beatus. Hic autem finis est adhaerere Deo. Iam igitur
12        X, XVI  |          uideantur opere coaequari, finis ipse, quo discernuntur,
13      XIV, I    |            mortem, cuius nullus est finis, poena debita praecipites
14       XV, I    |        subire cum diabolo. Sed iste finis est earum, de quo post loquendum
15     XVII, I    |             regnum Dauid factus est finis, nunc ab eodem regno, quantum
16     XVII, IV   |     obtemperat praecipienti Deo; et finis praecepti, id est, ad quod
17     XVII, XI   |            nisi usque in finem? Qui finis intellegendus est ultimum
18    XVIII, XXXI |             finem, cuius nullus est finis; de quibus ambarum finibus
19      XIX, I    |      hominem beatum. Illud enim est finis boni nostri, propter quod
20      XIX, I    |          propter se ipsum; et illud finis mali, propter quod uitanda
21      XIX, I    |          putat, quia non in eis est finis boni. Neque enim existimat
22      XIX, I    |        autem beatum facit, ipse est finis boni; nulla est igitur causa
23      XIX, I    |           causa philosophandi, nisi finis boni: quam ob rem quae nullum
24      XIX, I    |          non quaeritur, quisnam sit finis boni, sed utrum in illo
25      XIX, II   |           sit potius eligendum, non finis boni habet controuersiam;
26      XIX, II   |           ista quaestione uersatur. Finis enim boni, cum ad eum quisque
27      XIX, II   |         aliud in eis quaeritur quam finis bonorum et malorum. Inuentis
28      XIX, X    |          finalis, ipse perfectionis finis, qui consumentem non habet
29      XIX, XI   |      uixerint in aeternum: profecto finis ciuitatis huius, in quo
30      XIX, XVII |        domui communis est usus; sed finis utendi cuique suus proprius
31       XX, VIII |  scripturarum, in quibus et alia et finis ipse praenuntiatus est,
32       XX, IX   |            exponens ait: Messis est finis saeculi, messores autem
33       XX, XXIII|       obaudient. Hoc usque, inquit, finis sermonis. Ego Daniel; multum
34      XXI, VIII |              huius operis quis erit finis? Monstra sane dicta perhibent
35     XXII, I    |      euangelio, regno eius non erit finis; nec ita ut aliis moriendo
36     XXII, XXX  |         Deus omnia in omnibus. Ipse finis erit desideriorum nostrorum,
37     XXII, XXX  |             sabbatum nostrum, cuius finis non erit uespera, sed dominicus
38     XXII, XXX  |           Nam quis alius noster est finis nisi peruenire ad regnum,
39     XXII, XXX  |            regnum, cuius nullus est finis? Videor mihi debitum ingentis