Liber, Caput

 1        I, XIX  |           cum patre pulsus est, haec summo est mactata supplicio. Si
 2       II, VII  |             inquit; qui templa caeli summo sonitu concutit. Ego hcmuncio
 3        V, I    |           accepta quidem potestate a summo Deo, arbitrio suo ista decernere,
 4      VII, VI   |          aqua et terra mortalium. Ab summo autem circuitu caeli ad
 5      VII, XV   |        constant superiusque istis in summo caelo perhibent conlocata,
 6     VIII, III  | disceptatione uersari, ubi agitur de summo bono, quo fieri homo beatus
 7     VIII, VIII |            ethicam, ubi quaeritur de summo bono, quo referentes omnia
 8     VIII, IX   |             igitur philosophi de Deo summo et uero ista senserunt,
 9     VIII, XXIII|              alios deos esse dicit a summo Deo factos, alios ab hominibus.
10       IX, VIII |       commendatis duabus partibus ex summo et infimo ultimis tertio
11       IX, XVII |          inmortali puritati, quae in summo est, ea quae in imo sunt
12       IX, XXIII|            eisque adnumerare, quos a summo Deo conditos deos scribit
13       IX, XXIII|           sic inmortales, ut tamen a summo Deo factos, et si non per
14        X, XIV  |         Platonicus disputat eamque a summo Deo, cuius est intellegibilis
15        X, XX   |           multum commendaretur. Huic summo ueroque sacrificio cuncta
16       XI, XXXII|              plurimum, quod etiam in summo exordio sancti libri geneseos
17      XII, I    |           incommutabili bono, id est summo Deo, beatitudinem consequatur
18      XII, III  |           potest, uitium esse nec in summo posse bono nec nisi in aliquo
19      XII, XXV  |              suo credunt non ab illo summo Deo, qui fabricatus est
20      XII, XXVII|              sane Plato minores et a summo Deo factos deos effectores
21     XIII, XVI  |             apertissime Plato deos a summo Deo factos habere inmortalia
22     XIII, XVI  |           magister Plato donum a deo summo diis ab illo factis dicat
23     XIII, XVII |              talibus diis, uelut deo summo loquente, promisit Plato,
24     XIII, XVIII|           oculos emicaret: itane Deo summo concedere dubitabimus, cuius
25      XIV, XIII |             Quod melius esse possent summo ueroque principio cohaerendo
26      XIV, XXVI |         Verum tamen omnipotenti Deo, summo ac summe bono creatori omnium
27     XVII, V    |            argenti. Cui ado re, nisi summo illi sacerdoti, qui et Deus
28      XIX, I    |        inueniendis atque in hac uita summo bono adipiscendo, uitando
29      XIX, I    |           adipiscendo, uitando autem summo malo, multum, sicut dixi,
30      XIX, I    |          quidquid facit: non de ipso summo bono quaestio est, sed de
31      XIX, II   |         omnibus, quoniam de sectando summo bono nullam inferunt quaestionem
32       XX, I    |              sunt, intellexerit et a summo ac uero Deo per animas sanctas
33      XXI, VIII |              quando ille uoluit, qui summo regit imperio ac potestate
34      XXI, XV   |         nostra bonum fecit, impletum summo bono in eius naturae bonitate
35     XXII, I    |         mutabilis, quamuis bona et a summo Deo atque incommutabili
36     XXII, I    | infelicitatis obstrinxit atque in eo summo bono permanentibus ceteris,