Liber, Caput

 1        V, XVIII |   patriae contemnendi, ad cuius beatitudinem fides ipsa perducit? aut
 2       IX, VIII  | excellentiam commendaret, ipsam beatitudinem, quo uolunt homines per
 3       IX, XII   |   subsiciua, et ingenia illa ad beatitudinem sublimata, haec ad miserias
 4       IX, XII   |        ingenia illa, inquit, ad beatitudinem sublimata, haec ad miserias
 5       IX, XIII  |   utrumque habeant cum diis, et beatitudinem scilicet et inmortalitatem,
 6       IX, XIV   |   miseros et inmortales beatos, beatitudinem habentes cum inmortalibus
 7       IX, XIV   |        possunt, ad consequendam beatitudinem consulunt, ut etiam inmortales
 8       IX, XV    |         oportuit transeuntem et beatitudinem permanentem, ut per id,
 9       IX, XXIII |   medios non esse ad inmortalem beatitudinem perducendis mortalibus miseris,
10       IX, XXIII |    merito malitiae miseri sunt, beatitudinem, quam non habent, inuidere
11        X, XI    |       ab eo doceri, quae sit ad beatitudinem uia ex Aegyptia sapientia.
12        X, XXVIII|        superbe iactantes falsam beatitudinem suam, sed humiliter potius
13       XI, IV    |         semper eius miseriam et beatitudinem dixerint, necesse est dicant
14       XI, XIII  |        utroque coniuncto effici beatitudinem, quam recto proposito intellectualis
15       XI, XIII  |    aliquam, etsi non praesciam, beatitudinem, si uitam egerunt ante peccatum,
16      XII, I     |         bono, id est summo Deo, beatitudinem consequatur nec expleat
17      XII, VI    |        summe esset, et tamen ad beatitudinem habendam eo, qui summe est,
18      XII, XIV   |       sine cessatione ad falsam beatitudinem et ad ueram miseriam sine
19      XII, XIV   |     ulterius reditura ex his ad beatitudinem pergit: fit ergo aliquid
20      XII, XXI   |   dicunt neminem posse ad illam beatitudinem peruenire, nisi hos circuitus,
21      XII, XXI   |     Deum, tanto eum facilius ad beatitudinem peruenturum, qui ea docent,
22      XII, XXI   |    nostra miseria, ubi uenturam beatitudinem nouimus; si autem nos illic
23      XII, XXI   |    misera, quibus transactis ad beatitudinem subleuetur, quam beata,
24     XIII, XVI   |        uidelicet eius perfectam beatitudinem tunc illi fieri existimant,
25     XIII, XVI   |       inter se contraria, ut et beatitudinem quaeramus animae et eam
26     XIII, XVII  |     esse fateantur. Non ergo ad beatitudinem consequendam omnia fugienda
27      XIV, IX    |      non absurde dici perfectam beatitudinem sine stimulo timoris et
28      XIX, I     |     mortalium, quibus sibi ipsi beatitudinem facere in huius uitae infelicitate
29      XIX, IV    |        intestino sumus, iam nos beatitudinem, ad quam uincendo uolumus
30      XIX, IV    |    sumus, et sicut salutem, ita beatitudinem non iam tenemus praesentem,
31      XIX, IV    |         finalis beatitudo. Quam beatitudinem isti philosophi, quoniam
32       XX, XXI   |  declinare dicit, quibus tantam beatitudinem pollicetur, ut intellegamus
33      XXI, XXIII |   mundationem et regni caelorum beatitudinem post qualiacumque et quantacumque
34      XXI, XXVII |         tam bonae, ut ad tantam beatitudinem adipiscendam eis ipsa sufficiat,
35     XXII, I     |         uellet, desereret Deum, beatitudinem scilicet suam, miseria continuo