Liber, Caput

 1      III, XX    |        ergo tutores essent Romanae felicitatis et gloriae, tam graue ab
 2      III, XX    | ciuitatesque possunt, nullo fructu felicitatis huius coluntur. Desinant
 3       IV, XXI   |            Ingeniosum quippe nasci felicitatis est, unde, etiamsi non potuit
 4       IV, XXIII |         facerent, sed quod in domo Felicitatis obscuri esse mallent quam
 5       IV, XXIII |  felicitatem colit et Deum datorem felicitatis relinquit, sicut carere
 6       IV, XXV   |           illo, quem nomine ipsius felicitatis colendum esse censebant.
 7       IV, XXV   |   sufficiat ad colendum Deus dator felicitatis, cui non sufficit ad accipiendum
 8       IV, XXV   |             seruiat uni Deo datori felicitatis. Non est ipse, quem nominant
 9       IV, XXV   |          Iouem. Nam si eum datorem felicitatis agnoscerent, non utique
10       IV, XXV   |           felicitas, nomine ipsius felicitatis inquirerent, neque ipsum
11       IV, XXXIII|           XXXIII] Deus igitur ille felicitatis auctor et dator, quia solus
12        V, XXIV  |     gloriae, sed propter caritatem felicitatis aeternae; si prosuis peccatis
13       VI, XII   |         libris et maxime quarto de felicitatis datore Deo plurima disputata
14       VI, XII   |           dei: cui deo nisi datori felicitatis consecrandi sumus, qui aeternam
15       VI, XII   |             Non autem esse datorem felicitatis quemquam istorum deorum,
16     VIII, X     |         ueritatis et fons bibendae felicitatis. Siue ergo isti Platonici
17        X, XXV   |            illud culmen temporalis felicitatis ita eis factum tamquam somnium
18       XI, II    |           atque sanata fiat tantae felicitatis capax, fide primum fuerat
19       XI, XIII  | beatitudinis nossent, sed aequalis felicitatis omnes ab initio creati sunt,
20       XI, XIII  |         etiam ipsi certi sunt suae felicitatis aeternae. Cuius illi alii
21       XI, XIII  |          scientia suae sempiternae felicitatis accesserit. Nisi forte quis
22      XII, XXI   |        luce nesciamus aut in summa felicitatis arce timeamus? Si enim uenturam
23      XII, XXI   |         infelicitatis est felix et felicitatis infelix. Vnde fit, ut, quia
24      XIV, XII   |           mali Deus in illo tantae felicitatis loco crearet atque plantaret.
25      XIV, XXI   |       illius quae in paradiso fuit felicitatis ignari, nisi per hoc, quod
26       XV, III   |           iure damnata nihil uerae felicitatis in posterum merebatur. Recte
27       XV, XVIII |         non secundum hominem in re felicitatis terrenae, sed secundum Deum
28       XV, XVIII |         secundum Deum uiuit in spe felicitatis aeternae? Nec dictum est: "
29       XX, XXI   |          ut intellegamus in illius felicitatis regione, quae in caelis
30      XXI, XVI   |       Paucissimi autem sunt tantae felicitatis, ut ab ipsa ineunte adulescentia
31     XXII, XXX   |           aequitatis, quo modo est felicitatis. Nam utique peccando nec
32     XXII, XXX   |          tenuimus, uoluntatem uero felicitatis nec perdita felicitate perdidimus.