Liber, Caput

 1       II, I    |       medicinae subderet, donec diuino adiutorio fide pietatis
 2       II, V    |        indolis animus hoc uelut diuino testimonio sublimatus et
 3       II, XXIV |        est, Sulla, "atque ut id diuino spiritu clamare crederetur,
 4       II, XXV  |       sed potius humanum scelus diuino excusaretur exemplo. Hac
 5       IV, II   |      quondam effusis crateribus diuino incendio per decliuia torrentis
 6     VIII, II   |       fieri, sed animo faciente diuino. Diogenes quoque Anaximenis
 7     VIII, XVI  |        Quanto minus nunc honore diuino aeria digna sunt animalia,
 8     VIII, XXII |   omnino indignos dicere honore diuino, maxime ne offenderent populos,
 9     VIII, XXIV |    rationemque redeamus, ex quo diuino dono homo animal dictum
10        X, IV   |          Multa denique de cultu diuino usurpata sunt, quae honoribus
11        X, XXIX |   recipiendum est, etsi humanum diuino, etsi mutabile incommutabili,
12       XI, XXXIV|         tractemus, quae in illo diuino libro de constitutione mundi
13     XIII, XI   |     industria, iudicio fortasse diuino, ut hoc uerbum, quod est
14     XIII, XVIII|   sanctorum perfectos et beatos diuino munere spiritus sine ulla
15       XV, VII  |       est tale aliquid in eodem diuino libro et de muliere, quando
16       XV, XIV  |   scriptoris error, aliquid eos diuino spiritu, ubi sensus esset
17       XV, XXI  |        bonum, quod non fit sine diuino adiutorio. ~
18      XVI, I    |     cuiusquam pietatem euidenti diuino eloquio praedicatam, nisi
19      XVI, XXXII|   delectaretur humanis; quamuis diuino intonante praecepto oboediendum
20     XVII, XVI  |        suo spiritali conubio et diuino amore coniunctam, de qua
21     XVII, XX   |    filius caelestis Hierusalem, diuino multum testimonio praedicatus,
22    XVIII, XXXI |         ibidem mortuus est; qui diuino sic laudatur eloquio, ut,
23    XVIII, XXXI |       tamquam consulenti cuidam diuino oraculo effusos, ubi Christum
24      XIX, IV   |      Quid si ergo in eis aliquo diuino iudicio tenereris nec permittereris
25      XIX, XIV  | incurrat, opus habet magisterio diuino, cui certus obtemperet,
26      XIX, XV   |       cum etiam malis prouenit, diuino iudicio uictos humiliat
27      XIX, XVII |     suae multitudinis et semper diuino adiutorio propulsaret. Haec
28       XX, I    |        hominum agat recte, nisi diuino adiuuetur auxilio; nullus
29       XX, I    |       hominum agat inique, nisi diuino eodemque iustissimo iudicio
30       XX, XIX  |    apostolicasque sententias de diuino isto iudicio nouissimo uideo
31      XXI, IX   |    commendatio tam uehemens ore diuino? ~Vtrumque autem horum,
32      XXI, XXIII|  argumentari aduersus Deum, sed diuino potius, dum tempus est,