Liber, Caput

 1        I, IX    |            mihi itaque uidetur haec parua esse causa, quare cum malis
 2       II, XXIX  |         sempiternas. Et tu ipsa non parua ex parte de talibus spiritibus
 3      III, XIII  |          Neque enim et apud Romanos parua fuerunt illa discrimina,
 4       IV, III   |             uero illum re familiari parua atque succincta sibi sufficientem,
 5       IV, IV    |           latrocinia quid sunt nisi parua regna? Manus et ipsa hominum
 6       IV, XV    |           rebus humanis omnia regna parua essent concordi uicinitate
 7        V, XII   |       nostros armis rem publicam ex parua magnam fecisse. Si ita esset,
 8        V, XII   |         quoniam sciebat saepenumero parua manu cum magnis legionibus
 9      VII, XII   |        quibus pecunia uel nulla uel parua est; magis enim sunt uirtutibus
10     VIII, XIII  |         quod modo posui, quia neque parua res est et inde nunc quaestio
11       IX, IV    |        uirtutis, qua recte uiuitur, parua et exigua. Ex quo fit, ut
12       IX, XVII  |           conuersatus est. Non enim parua sunt haec interim duo, quae
13        X, I     |           censerent, quibus iam non parua ex parte respondimus: nunc
14        X, XVII  |           Haec atque huius modi Deo parua sunt, sed magna terrendis
15        X, XXX   |          Porphyrius nonnulla et non parua emendauit? Nam Platonem
16        X, XXX   | Platonicorum opinionem et non in re parua emendauit, quod mundatam
17       XI, XXII  |             non sit in paruis; quae parua non sua granditate (nam
18      XVI, XXXIII|       fuisse uenturum? Numquid haec parua sunt praenuntiatae indicia
19     XVII, IV    |      iustitiam in medio terrae. Non parua ex parte intellegit et scit
20     XVII, XXIII |           sane regum merita ibi non parua laudantur; in Israel autem
21    XVIII, II    |           Accedit huic ciuitati non parua etiam ex litteris et philosophis
22    XVIII, XXII  |             uastatione utrimque non parua atque horrendo labore superari.
23      XIX, I     |         animo, ut sunt ea, quae uel parua uel magna in hominum reperiuntur
24      XIX, XXIV  |           publicis suis imperia uel parua uel magna tenuerunt, et
25      XXI, IX    |         omnia in hoc mundo magna et parua miracula, quae commemorauimus,
26      XXI, XIV   |       humana super terram? Non enim parua poena est ipsa insipientia
27      XXI, XXII  |        Dominus, inquiunt, magna uel parua, sed: Dimittet uobis pater
28      XXI, XXVII |        uobis pater uester cotidiana parua peccata, sed: Dimittet,
29      XXI, XXVII |          non dixit: "Dimittet uobis parua", sed peccata uestra: ibi
30      XXI, XXVII |             debemus existimare quam parua, quoniam talium iam non
31     XXII, XXIX  |             et quae sunt in ea, non parua quaestio est. Durum est