III.

4. Factio tamen adulatorum praevaluit, quod et praesentium rerum declarat status. Adeo quidem, ut si quis popularium modestiae conscius, assentationis et scurrilitatis vitio crediderit temperandum, hostis felicium censeatur aut invidus. Eorum siquidem aures tenerae sunt, et iam obsurduerunt vero, et linguam severiorem sine offensione gravissima non admittunt. In quo quantum a virtute maiorum aetas nostra degeneraverit, perspicuum est, cum sine patientia aut nullum aut rarum esse opus virtutis verbis docuerint et exemplis.

5. Unde et Aristippus a maledicente se discedens, dixisse legitur: ut tu linguae tuae, sic et ego mearum aurium dominus sum.

6. Antisthenes quoque cuidam dicenti, Maledixit tibi ille, Non mihi, inquit, sed illi, qui in se, quod ille culpat, agnoscit.

6b. Sed etsi mihi maledicere curet, non curo, quia auditus lingua debet esse robustior, cum singulis hominibus linguae sint singulae, sed aures binae. Aliquatenus tamen curo, quia eo ipso me fatetur esse superiorem, quoniam

6c. superioris personae usus est, detractionibus subiacere, inferioris inferre. Gauderem itaque, nisi urgente humanitate compaterer infelici.

7. Item T. Tatius maledicenti sibi Metello, Facile, inquit, est in me dicere, cum nec sim responsurus.

8. Quid Xenophon? Tu, inquit cuidam, maledicere didicisti, et ego, conscientia teste, didici maledicta contemnere.

9. Sed et Diogenes, cum ei nunciasset amicus, Te [amici] cuncti vituperant, Oportet, inquit, sapientiam ab insipientibus feriri; esse enim meliorem indicat mala lingua quem carpit.

10. Quid Plato? totius philosophiae robur patientia est.

11. Cum et Socrates non modo verbo negat sapientem posse offendi, sed adversus omnem fortunam robore virtutis suae manere immobilem. Et ne philosophis solum patientiam sic placuisse credas, ipsorum imperatorum ad eam publicandam exempla occurrunt.

12. In Graecia quis maior aut clarior Alexandro? Ei Antigonus paedagogus citharam fregit abiecitque dicens: Aetati tuae iam regnare convenit, pudeatque in corpore regni voluptatem luxuriae dominari. Quod et ille patientissime tulit, licet plerumque impatientissimus fuerit, et patrem sicut virtute, ita vitiis superaret.

13. Eidem quoque eleganter et vere comprehensus pirata scribitur respondisse ä salvis legibus militare.

14. Sed ne a solis Graecis mutuemur instrumenta virtutum. Scipio Africanus, cum eum parum pugnacem quidam argueret, Imperatorem, inquit, me mater peperit, non bellatorem.

15. Marius quoque, cum eum Teutonus quidam ad pugnae certamen provocaret, respondit, si cupidus mortis esset, se vitam laqueo posse finisse, et sapientem non tam pugnam quam victoriam quaerere.

16. Primus Romanorum imperator Iulius Caesar quam patientissime multa sustinuit. Cum enim calvitium iniquissime ferret, et deficientem capillum a cervice convocaret ad frontem, ab irato milite ei dictum est: Facilius est, Caesar, te calvum non esse, quam me in exercitu Romano quicquam egisse vel acturum esse timidius.

17. Idem lato clavo usque ad manus fimbriato utens laxius cingebatur. Unde Sylla optimates saepius admonens dicebat, ut puerum male praecinctum caverent.

18. Praeterea margaritarum cupidissimus erat, quas, pondus earum interdum manu conferens, discernebat. Cum ergo Caecilio invito, rem ut faceret senatus auctoritate denunciasset, ut ei videbatur, iniustam, Ante, inquit, satiaberis margaritis. At haec forte aut aliena videbuntur, et quae viri fortis animus honestius dissimularet.

19. Verum et famosi libelli de eo scripti sunt, et iocularia carmina in eum publice divulgata, ut est illud militum in triumpho Gallico celebratum: Gallias Caesar subegit, Nicomedes Caesarem; Nicomedes non triumphat, qui subegit Caesarem. eo quod Nicomedes rex Bithyniae Caesarem ferebatur stupro subegisse, in ulteriorem familiaritatem, dum iunior esset, admissum.

20. Facilitatem quoque Caesaris in augendo senatu Cicero nimis acriter et palam irrisit. Nam cum ab hospite suo P. Manlio rogaretur, ut privigno suo decurionatum expediret, ait assistente frequentia: Romae si vis habebit, Pompeiis difficile est.

21. Sed et in epistola ad C. Cassium violatorem dictatoris mordacius scripsit: Vellem Idibus Martiis me ad coenam invitasses, profecto reliquiarum nihil fuisset; nunc me reliquiae vestrae exercent.

22. Sed Augustus fortunae favor et Romani decus imperii avunculo suo Iulio longe patientior exstitit. Cum enim Antonius maternam eius originem despiciens eum Afrum genere et natura panificum diceret, hoc ridens pertulit, et eundem sorore tradita in affinitatis gratiam admisit.

23. Cum vero idem adversus privatum quendam gravius excandesceret, Loquere, inquit, Auguste, quod placet, quia diligentiam auribus, linguae taciturnitatem indixi, quietem manibus, et in omnibus his potentiam tuam accusa, quia nihil aliud argui potest in patientia mea.

24. Ad haec non modo in se servabat patientiam, sed eandem aliis indicebat. Unde cum Tiberius quereretur per epistolam [suam], quod multi de illo perperam loquerentur, ita rescripsit: Mi Tiberi, noli nimis indignari. quemquam esse, qui de me male loquatur. Satis enim est, si hoc habemus, ne quis nobis male facere possit.

25. Idem tanta comitate quoslibet se adeuntes excipiebat, ut quendam Romanum ioco corripuerit, quod sic sibi libellum porrigere vereretur, quasi elephanto stipem.

25b. . Et quantum Nero adulationibus captus est, tantum iste ab eis aversus est. Unde appellationem domini, ut maledictum et opprobrium semper exhorruit.

26. Denique cum eidem descendenti per sacram viam desperatus quidam diceret, O tyranne; Si essem, inquit, non diceres. Observatum etenim est, quotiens ingrediebatur urbem, ne supplicium de quoquam sumeretur.

27. Curtius eques Romanus deliciis affluens, cum macrum turdum sumpsisset in convivio Caesaris, interrogavit an mittere liceret. Respondit princeps, Quidni liceat? Ille statim per fenestram misit.

28. Miles peritus aucupii noctuam, quae Caesaris noctes inquietaverat, spe ingentis praemii captam tulit ad Caesarem. Laudato imperator mille nummos dari iussit. At ille ausus est dicere, Malo vivat, avemque dimisit. Abiitque contumax miles non sine admiratione multorum, Caesare non offenso.

29. Veteranus cum sibi die dicto periclitaretur, Caesarem rogavit in publico ut adesset: ille praestantissimum advocatum, quem elegerat, sine mora dedit, commendavitque ei litigatorem. Veteranus autem exclamavit voce magna: At non ego, Caesar, periclitante te bello Actiaco, vicarium quaesivi, sed pro te ipse pugnavi, detexitque impressas cicatrices. Erubuit Caesar venitque in advocationem, ut qui vereretur non superbus tantum, sed etiam ingratus videri.

30. Intraverat urbem adolescens simillimus Caesari, perductumque ad Caesarem interrogavit Augustus: Dic mihi adolescens, fuit umquam mater tua Romae? Negavit ille, nec contentus adiecit, Sed pater meus saepe. Ioci itaque asperitate urbana notitiam omnium et familiaritatem imperatoris sibi conciliavit.

31. Augustus in Pollionem scripserat fescenninos. At ego, inquit Pollio, taceo. Non est leve in eum scribere, qui potest proscribere. Sicut autem non facile concipiebat iram, ita nec facile admittebat ad amicitiam; et quem semel admiserat, constantissime retinebat.

32. Eidem inter varia dedecora a quodam probrose obiectum est, quod adoptionem avunculi stupro meruerit, quia eum Iulius arctius admisisse dictus est, non sine rumore prostratae pudicitiae.

33. Alius quoque eidem iratus obiecit, quod solitus esset crura ardenti face suburere, quo mollior surgeret pilus.

34. Sed et eo tympanizante, ut in primo libro dixisse me memini: Videsne, inquit plebeius quidam, ut cinaedus orbem digito temperat?

35. Et cum nanus ob corporis brevitatem conviciantis cuiusdam impetu diceretur, sibi calciamentis grandiusculis utendum esse respondit.

36. Tiberius quoque, cum in multis legatur fuisse culpabilis, tamen adversus convicia satis firmus ac patiens exstitit, dicens, quia in civitate libera linguas liberas esse oportebat.

37. Et, ut ad peiores transeam, Domitianus verborum satis patiens fuit, in quo sic lusisse fertur orator Licinius: Non esse mirandum, quod aeneam haberet barbam, cui os ferreum, cor plumbeum esset, eo quod dura duntaxat loquebatur, quae ex iniquitatis adipe, quam corde conceperat, procedebant. Iniquitas enim sedere describitur super talentum plumbi.

38. Vespasianus quoque, de quo in libro secundo, dum Hierosolymorum destructio describeretur, fecimus mentionem, etiam infimorum convicia patienter tulit; adeo ut sene bubulco proclamante in improperium eius, Vulpem pilum posse mutare, non animum, eo quod natura cupidissimus esset pecuniae nec avaritiam minueret processus aetatis, respondisse dicatur: Huiusmodi hominibus debemus risum, nobis correctionem, sed poenam criminosis.

39. Nam de Tito filio eius quid dicam? qui patris avaritiam tanta liberalitate purgavit, ut amor et deliciae humani generis ab omnibus diceretur, constantissime tenens in moribus, ne quem postulandi gratia ad se accedentem sine spe quocunque modo dimitteret.

40. Unde interrogantibus domesticis, cur plura polliceretur, quam praestare posset, respondit: Non oportet quemquam a sermone principis tristem discedere.

41. Idem quoque recordatus super coenam, quod nihil tota die cuiquam praestitisset, dolens et gemens dixit: O amici, hunc diem perdidi. Quem in vita offenderit, ab Hierosolymorum reversus excidio, nondum legi: et forte illum vindicem innocentiae et crucifixi redemptoris elegit Dominus, qui populum excaecatum incolumi conscientia non modo innocenter, sed et religiose deprimeret et deleret.

42. Nactus etenim horam, qua moriendum erat, cum lectica veheretur, suspexisse dicitur coelum, multumque conquestus est, eripi sibi vitam immerenti: neque enim exstare ullum factum suum, quod sibi poenitendum esset excepto uno duntaxat. Id quale fuerit nec ipse tunc prodidit, neque cuiquam notum fuit.

43. Quid de patientia huius loquar, cuius tanta benignitas erat, ut sua iniuria, dum a concivibus abstineret, vix crederet quemquam posse moveri. Tantae siquidem civilitatis et humanitatis in imperio fuit, ut omnibus prodesse nullumque punire studuerit; convictos coniurationis contra se dimisit illaesos et in pristinam familiaritatem admisit.

44. Sed et Domitianus, qui gravissimam theomachiam exercuit post Neronem, huius virtutis aliquid plerumque indulsit civibus, licet in eos gratis quandoque insaniret, homo quidem usquequaque inutilis, et qui nihil aliud habebat virile, nisi nomen imperii.

45. Ut tamen ignaviam mentis et inertiam corporis sub praetextu principatas occuleret, quotidie sibi secretum horarum spatium vindicabat, nec quicquam interdum facere consueverat, nisi captare muscas, et easdem stilo praeacuto configere, ut cuidam interroganti, ne quis intus esset cum Caesare, non absurde sibi responsum sit a Metello, Ne musca quidem: quod licet impiissimo principi innotuerit, dissimulare maluit quam punire.

46. Sed cur patientiae exempla propono, cum omnibus liqueat etc.