|
cum quis sibi aut Titio dari stipulatus sit, magis esse ait, ut ita
demum recte Titio solvi dicendum sit, si in eodem statu maneat, quo fuit, cum
stipulatio interponeretur. ceterum sive in adoptionem sive in exilium ierit vel
aqua et igni ei interdictum vel servus factus sit, non recte ei solvi dicendum.
tacite enim inesse haec conventio stipulationi videtur "si in eadem causa
maneat". si debitorem meum iusserim Titio solvere, deinde Titium vetuerim
accipere et debitor ignorans solverit, ita eum liberari existimavit, si non ea
mente Titius nummos acceperit, ut eos lucretur. alioquin, quoniam furtum eorum sit
facturus, mansuros eos debitoris et ideo liberationem quidem ipso iure non
posse contingere debitori, exceptione tamen ei succurri aequum esse, si paratus
sit condictionem furtivam, quam adversus Titium habet, mihi praestare. sicuti
servatur, cum maritus uxori donaturus debitorem suum iubeat solvere. nam ibi
quoque, quia nummi mulieris non fiunt, debitorem non liberari, sed exceptione
eum adversus maritum tuendum esse, si condictionem, quam adversus mulierem
habet, praestet. furti tamen actionem in proposito mihi post divortium
competituram, quando mea intersit interceptos nummos non esse.
|